Juist omdat ze niet de jongste meer was mocht ze mee omdat ze bij ons hoorde en we ons niet konden voorstellen dat iemand zo'n oud beestje zou willen overnemen.
Ze zat natuurlijk niet bij ons in het passagiersgedeelte van het vliegtuig maar beneden in een bench in de bagageruimte. Maar, hadden ze ons gerustgesteld, er zou voor haar gezorgd worden. Toen we na alle douane handelingen eindelijk onze Tessa weer in de armen konden sluiten was ze er slecht aan toe. Net buiten het vliegveld kreeg ze stuipen dus we vroegen ons af of er werkelijk tijdens die lange vlucht naar haar omgekeken was.
Eenmaal thuis ging het wel weer wat beter.
Toen wij ongeveer een half jaartje verder waren en we wat mensen kenden werd ons een puppie aangeboden door de ouders van een vriendinnetje van Britte. Omdat we verwachtten dat Tessa niet lang meer zou meegaan hadden we daar wel oren naar. Het zou elkaar mooi overlappen en misschien vond Tessa het wel leuk zo'n klein puppie erbij.
We gingen kijken en kiezen. Er waren een stuk of 6 zwarte pups en een blonde. Wij wilden de blonde maar die wilden die mensen zelf houden. Dus een zwarte gekozen. Zomaar eentje want er zat weinig verschil tussen. We noemden hem Bandit naar de hond van 'Het kleine huis op de prairie'. Een echte engelse hondennaam dacht ik, dat was wel leuk.
Toen wij hem konden ophalen was hij al een flinke jongen. Het was een bastaardje en ze hadden geen idee waar hij van afstamde want de moeder was een keertje ontsnapt en zwanger terug gekomen. Wel wisten ze, althans dat beweerden ze, dat er wolf in de familie zat. Heb altijd gedacht dat je dat goed kon zien aan z'n vele haar tussen z'n tenen. Verder was hij helemaal een grote haarbal. En ook een lekkere wilde doerak. Altijd blij en hij adoreerde ons allemaal. De eerste tijd moesten we hem een beetje in de gaten houden, vooral als je wild met hem speelde want dan zaten z'n tandjes "een beetje los."
Een keer had hij Bart bij z'n oor beet toen ze samen op de grond lagen te rollen en het duurde even voordat hij los liet met als gevolg dat Bart flink bloedde. Maar Bandit had het niet expres gedaan en daarna is dat ook nooit meer voorgekomen. Ik heb hem in z'n hele leven ook nooit horen grommen.
Wel was hij af en toe net een kleuter. Wanneer hij zich pijn had gedaan kwam ie jankend naar je toe en wilde opgetild worden. Toen ik een keer per ongeluk op z'n poot had gestaan tilde ik hem op en hij jankte en piepte en met z'n kop in m'n nek bedaarde hij pas nadat ik hem een heel poosje in m'n armen vast had gehouden en geknuffeld had. Later werd hij te groot om opgetild te worden, hij was ongeveer maat bouvier of zelfs iets groter toen hij volwassen was.
Wat hij wel nog steeds deed was op onze schoot springen wanneer we op de bank zaten. Toen hij nog klein was was dat niet zo erg maar toen hij volwassen was had je behoorlijk wat op je schoot liggen. En de helft lag er dan nog naast. Maar we konden die verliefde blik natuurlijk niet weerstaan dus gehoorzaam aaiden we hem dan maar totdat hij het weer zat werd en weer van jou en de bank afsprong.
Hij was altijd blij en opgewekt en wanneer je zelf niet zo in een goed humeur was, hield hij zich gewoon even afzijdig totdat je weer gewoon deed.
Verder had ie nog wat gekke gewoontes zoals dat hij het liefst op de onderstee traptree zat. Dat hij, wanneer hij opgewonden was ging niezen. En dat hij graag potjes uitlikte.Wanneer je het laatste restje uit de pindakaaspot schraapte kwam hij al aangerend. Hij hoorde aan het geluid dat de pot leeg was en dan wilde hij 'm graag van je overnemen.
Hij was ook heel knap, hij was tweetalig, hij verstond zowel 'buiten' als 'outside' en 'eten' en 'dinner' en 'kom hier' en 'come here' hoewel die laatsten natuurlijk niet veel verschillen.
En hij kon tellen. Op zondag kreeg hij altijd twee gekookte eieren, waarschijnlijk ontstaan nadat we er een keer twee over hadden, en wanneer hij er eentje ophad keek hij je aan van "waar is de tweede die ik altijd krijg?"
Ook vond hij het erg leuk om Tessa te pesten. In het begin vond Tessa hem maar een vervelend mormel vooral omdat hij er niet genoeg van kon krijgen om haar een beetje op stang te jagen, maar later ging ze toch met hem spelen. Doordat ze gedwongen werd meer te bewegen heeft ze nog verschillende jaren geleefd dus hadden we een hele tijd twee honden.
Toen Tessa uiteindelijk overleed hadden we Bandit gelukkig nog.
Maar nu was het tijd om afscheid van Bandit te nemen.
Voor een grote hond had hij de respectabele leeftijd van 11 bereikt. Niet echt oud maar hij had al een poosje gezondheidsproblemen. Gescheurde kniebanden, arthritis en wat huidproblemen. De laatste weken was het zo erg dat hij bijna niet meer kon lopen. Natuurlijk hadden we er een heleboel geld tegen aan kunnen gooien en hem laten opereren maar succes was niet gegerandeerd en bovendien, de echte ouderdomsverschijnselen zouden niet verdwijnen.
We besloten om hem naar de dierenarts te brengen om euthanasie te bespreken.
Afspraak gemaakt en op naar de dierenarts. "Dat ga je zomaar doen?" vroeg iemand en "ja" zei ik heel rationeel, "beter dat dan wel behandelen en een lijdensweg door en hem daarna alsnog moeten verliezen."
In de auto tillen deed hem pijn, daar moest hij van huilen. Bij de dierenarts aangekomen was hij helemaal wild en sprong zelf de auto weer uit.
Binnen stonden ze al klaar. Gelukkig hoefde ik onze beslissing niet te verdedigen.
Toen ze wat meewarig begonnen te doen dacht ik 'hou nou maar op want ik wil eigenlijk niet janken!'
Eerst maar afrekenen en vragen beantwoorden. 'Wilde ik de as mee terug? Wilde ik erbij zijn?'
"Nee en ja" antwoordde ik beslist.
In het kamertje lag een plaid klaar en Bandit liep nietsvermoedend naar binnen. Hij plofte op het kleed neer en ik ging bij z'n hoofd zitten. Toen de dokter en haar assistente binnen kwamen met het spuitje werd hij bang en kroop bijna in me. Ik hield z'n kop voor de dokter vast om hem stil te houden en jankend drukte hij die in m'n nek. Ineens was ik niet zo rationeel meer en bijna wilde ik de boel stoppen. Maar in plaats daarvan kustte ik Bandit op z'n gezicht en zei "het is goed jochie" en ik kustte hem nog eens en nog eens en toen werd z'n hoofd in m'n handen plotseling heel zwaar. Het was zomaar afgelopen. Voorzichtig legde ik z'n koppie neer en daar lag hij dan. "Zo slaapt hij altijd" Ineens wilde ik de dokter en assistente vertellen hoe bijzonder hij was geweest en wilde hem eigenlijk niet zomaar zo achterlaten.
Maar de rationaliteit kwam weer terug en ik zag dat ze beroepshalve beleefd luisterden. Plotseling wilde ik weg en met een lege halsband en riem rende ik naar buiten en naar m'n auto.
In de auto kwamen de tranen.
En nu hebben we een hondloos huis na zeker 20 jaar. Heel vreemd.
Hij was een flinke pup.
Op de trap vers van de kapper.
