Over Nederlander-schap en het middelpunt van de wereld

"Angeliek, luister.... jij bent niet het middelpunt van de wereld!" zegt ze, terwijl ik denkbeeldig stof loop af te nemen. Ze wil dat ik iedere drie dagen afstof dus het stof had nog geen geen kans gehad om te vallen.
Eigenlijk zegt ze, in het engels dus "Engelieek, you are not the center of the universe!"
Universe klinkt groter dan wereld, vind ik, dus kun je nagaan!
Aanleiding voor deze verklaring over waar zij vindt dat mijn plaats 'niet' is, is een woordenwisseling over mijn nationaliteit.
Ze heeft hulp nodig bij van alles en nog wat. En ik help haar.
Tijdens het stoffen, althans ik stof, zij kijkt toe, zijn we "gezellig"over haar uitstapje van een paar dagen geleden naa de V.S. aan het keuvelen en de daarbij onontkoombare douane-doorgang .
Dat laatste een onderwerp dat na aan mijn hart ligt, vanwege de vervelende ervaringen opgedaan door als Nederlander de grens over te moeten, en die begin ik dan ook aan haar te vertellen.
En dat lijkt haar in het verkeerde keelgat te schieten.
Zij vindt dat ik met mijn Nederlandse nationaliteit "scherm" en dat ik net even te trots ben op mijn Nederlander-zijn.
Maar ja, Nederlanders zijn ook botte boeren, dat weet toch iedereen, dus ik praat gewoon lekker door.
"Ze zijn zo onbeleefd en behandelen iedere onschuldige burger als een halve crimineel" en zo ratel ik door over de douanebeambten. En zij is het niet met me eens.  Dat heb ik plotseling door en ik probeer mijn uitlatingen te matigen.
Maar dat ik alleen maar bedoel dat ik als niet-Canadees minder gastvrij over de grens wordt onthaald dan de wel-Canadesen doet er niet toe.
Ze zegt; "Iedere keer zeg je dat je Dutch bent" en daarna dus het feit dat ik 'niet het middelpunt ben......' Alsof dat één en het zelfde ding is; Nederlander en het middelpunt van de wereld?!
Eigenlijk wil ik zeggen, over dat middelpunt dus; 'Maar dat ziet u toch echt verkeerd, lady, want ik ben dus wel het middelpunt. Het middelpunt van mijn wereld. Alles wat ik ervaar en zie en beleef draait allemaal om mij. Gezien vanuit mijn oogpunt en ervaren door mijn persoon.
Maar ik zeg het niet. Deze discussie ga ik niet aan.
Zij luistert natuurlijk ook naar wat ik vind over dingen maar wanneer ze het niet met me eens is krijg ik er dus van langs. Ze laat me op zulke momenten duidelijk merken dat ik in haar ogen helemaal fout ben.
En dat ben ik best wel vaak.
Zoals die keer toen ik voorzichtig opmerkte dat in mijn ogen iedere drie dagen afstoffen niet nodig is. 'Dus bij jou in huis ligt het stof duimendik voordat je eens een keer gaat afstoffen?' overdreef ze. Je moest eens weten, dacht ik, je hebt nog gelijk ook. Soms hoor, niet altijd!
Of toen ik vroeg of die deken die net drie dagen op haar bed lag nu al in de was moest? 'Ja, deed ik dat dan niet, m'n dekens wassen?'  Tja euh..nee?!
En zo zijn er diverse dingen die ik loop te doen en die ik tegenkom waarbij ik mezelf afvraag 'waarom eigenlijk.'
Over de luchtverfrissers, met onnatuurkijke rotgeurtjes, die in ieder vertrek staan en die automatisch psjjt doen in je gezicht wanneer je langsloopt heb ik het nog niet gehad maar dat staat nog op het programma. Misschien wil ze me dan wel niet meer in haar huis hebben.
Natuurlijk help ik haar ook met douchen en het bed op te maken. En o.a. ook het eten voorbereiden en koken. Zinnige klusjes waar ik geen klachten over heb en geen klachten over krijg. Maar al het andere...mmm...ik denk zomaar dat ik niet meer zo lang bij haar over de vloer zal komen om te helpen.
In mijn wereld past niet echt zinloos afstoffen en denkbeeldige rommel opruimen.
En als middelpunt bepaal ik uiteraard wat ik daarin toelaat en wat niet.
Net als zij!

Wanneer de kinderen aan auto rijden toe zijn

Eerder heb ik al geschreven over mijn rijbewijs, waar ik opnieuw voor moest afrijden, om een Canadees bewijs te verkrijgen, zie  hier.
Wanneer de kinderen aan rijden toe zijn wordt het weer een heel ander verhaal.
Op 16-jarige leeftijd mogen ze gaan lessen en afrijden voor hun eerste deel.
Dat betekent even studeren voor je geschreven test, de geschreven test doen en als je daarvoor geslaagd bent.....rijden maar. Ja natuurlijk niet alleen en waar je ook maar wilt; je moet dan gaan oefenen. En dat mag in een gewone auto en met een persoon ernaast die (wel al) jaren geoefend is. Dat komt in de meeste gevallen neer op 'rijden met je moeder ernaast' (of je vader).
Vreselijk vind ik dat.
Want ook ik was uiteraard de klos met onze kinderen hoewel hun vader gelukkig het leeuwendeel daarvan op zich nam.
Ik heb heel wat keren m'n hart vast gehouden wanneer we net iets te hard de bocht door gingen of wanneer er een stopbord in zicht kwam voor een voorrangsweg.
Want wat kan ik doen?
In een echte rijschoolauto zit een extra rem. Wij kunnen weinig anders doen dan met woorden waarschuwen en op achterafweggetjes eerst flink oefenen.
Gelukkig zijn er ook rijscholen waar de kinderen vrij intensief les krijgen, eerst schriftelijk en daarna een aantal lessen in de auto. En het is heel verstandig om ze dat ook te laten doen want dat scheelt later in de prijs van je verzekering. Bovendien kunnen zij je kind ook beter voorbereiden en begeleiden voor het afrijden.
Verder over rijbewijzen in Ontario lees hier.

Modebewust?

Het viel mij op, vooral bij de kinderen op de lagere school, toen wij hier pas waren, dat de gemiddelde Canadees niet echt modebewust was. Tenminste niet bij ons in 'the country.'
Kinderen op school hadden gerust een trui ,met haren van de beesten eraan geplakt, een week aan. Of in een pyamabroek naar school...dat was hier ook heel 'gewoon.'
Wat een verschil met de Oilily- en H&M kindjes in Nederland!
Toch vond ik het ook wel heel bevrijdend! De prioriteit lag bij het leven zelf en niet bij uiterlijke schijn!
Nog steeds ga ik niet met pyamabroek de straat op maar verder doe ik lekker mee met makkelijk en comfortabel kleden en leven!
Want waar gaat het nou eigenlijk om?

Oud hemdje... "Zeeman" korte broek...ongekapt hoofd.......maar o zo relaxed, met de schitterende Canadese natuur om me heen!

Naar Nederland

Na anderhalf jaar in Canada gewoond te hebben gingen we voor het eerst met het hele gezin weer eens naar Nederland. Het was Februari en we gingen voornamelijk voor een bruiloft. Maar we namen ons uiteraard voor zoveel mogelijk familie en vrienden op te zoeken.
Het was een uniek bezoek. Voor het eerst ben je terug in het land waar je wortels liggen en je beseft dat je er geen huis meer hebt. Je bent er te gast en je verblijf eindigt na een week of twee. Een gek idee!
We konden slapen bij familie. De kinderen bij hun liefste neefje(s) en nichtjes en wij bij andere familie. Dat was handig en het gemak doet je het (af en toe voorkomende) gebrek aan privacy voor lief nemen. Hotelkamers in Nederland zijn niet goedkoop!
Die eerste keer terug in Aalsmeer vielen mij dingen op die mij bij latere reizen niet meer zo opvielen.
Zoals hoe dicht de huizen bij elkaar stonden. En hoe smal de wegen waren. En hoe iedere centimeter land benut werd.
Blijkbaar is het zo goed zien van het verschil tussen het oude land en het nieuwe ook onderhevig aan gewenning. De tweede keer terug in Nederland weet je blijkbaar dat dat verschil er is en zie je het veel minder.
Voortdurend op visite is leuk en vermoeiend tegelijk. Daarom moet je ook af en toe even lekker uitwaaien. Zoals op het strand bij Noordwijk bijvoorbeeld.

Na twee weken hadden we echt genoeg koffie gedronken en waren we ook weer blij weer naar huis te gaan.

Ons huis in Canada!

Naar de tandarts

Uiteraard is het in Nederland veranderd sinds onze emigratie in 2000 maar voor zover ik me kan herinneren werden de gewone controles, zeker voor de kinderen, toen in Nederland vergoed door het ziekenfonds. Klik hier; Nederland tandarts

Wat een tegenvaller toen wij in Canada kwamen en we begrepen dat hier in Ontario de tandarts niet in het ziekenfondspakket, ofwel de OHIP (Ontario Health Insurance Plan) zat;
OHIP en de tandarts

Vooral als eigen baas ben je de klos voor alle kosten en dat kan aardig oplopen. Wij hebben er nooit een verzekering voor genomen maar dat is dus een optie. Of een baan vinden met een benefit package, inclusief een dental plan.

Wat betreft de behandelingen bij de tandarts, er wordt heel snel een verdovingsspuit gehanteerd, vind ik. In Nederland zijn we gewend dapper verdoving af te slaan, vooral voor kleine gaatjes. Hier in Canada vraagt men vaak niet eens of je verdoving wilt, men gaat daar gewoon van uit. Je krijgt dan ook nog een slabbetje voor en een zonnebril op....muziekje op de achtergrond...en dan lig je daar "prinsheerlijk" achterover met je mond open.
De schok komt pas bij de eindafrekening!

De dierenarts

In Nederland hadden we ook een hond en katten (en cavia's en ander klein grut) dus uiteraard ben ik daar ook een vaste klant van de dierenarts geweest.
Toch kan ik me er weinig van herinneren behalve dat ik er niet graag naar toe ging en dat de praktijk waar ik met m'n beesten klant was weinig uitstraling had. Ik kan me geen assistente herinneren en de arts was een afstandelijke man die deed wat hij moest doen en dan presenteerde hij de rekening.
Hij noemde ook de vrouwelijke dieren 'hij!' 
Is dat typisch Nederlands, Fifi en Bella 'hij' te noemen wanneer je over ze spreekt?
Ik had er zelf ook moeite mee om 'zij' te zeggen als ik het over Tessa had.
In Nederland dan.
Want hoe anders is de dierenartspraktijk in Canada! Alle vrouwtjes dieren zijn 'she' al is het een rat of muis.
 Trouwens de eerste keer Tessa's 'Mommy' genoemd te worden in plaats van Tessa's 'Eigenaar' was wel even slikken als rasechte, nuchtere, Hollandse vrouw. Ik moest er een beetje van giechelen.
Maar alles went en ik vind het nu een voorname titel; ik ben Kyra's, Bandit's, Melvins en zelfs Volio's Mommy! Dat voelt tien keer beter dan hun 'Owner'! Want zeg nou zelf, een dier kun je nooit echt bezitten...als het erop aankomt doen ze gewoon wat henzelf uitkomt. Vooral katten!
Wat je wel kunt doen is ze lekker vertroetelen, zoals een echte moeder....Mommy... betaamt!
Conclusie; Ik heb maar ervaring met een enkele dierenarts in Nederland, bovendien is dat zeker 10 jaar geleden, dus kan ik niet echt een vergelijking maken. Maar wat ik wel kan zeggen is dat ik graag naar de dierenarts ga hier in Canada. Je wordt behandeld als de meest belangrijke gast van de dag en er is oprechte belangstelling. De assistentes en dierenartsen in Beamsville, waar wij heen gaan, zijn zonder uitzondering hele plezierige mensen. En ook al zien zij miljoenen katten en honden in hun praktijk, toch weten ze altijd wel iets leuks en liefs over jouw beest te vertellen! Dat vind ik knap.

Mijn kindjes;

Kyra

Bandit

Melvin

Volio

Naar het ziekenhuis.

In mijn herinnering waren de ziekenhuizen in Nederland tien keer moderner dan hier in Canada.
Natuurlijk niet elk ziekenhuis en ook hier is niet ieder ziekenhuis ouderwets maar bijna elke keer wanneer we dan weer eens een ziekenhuis van binnen zien waan ik me in de jaren 60.
Het interieur, de manier waarop het personeel met je omgaat, het gebrek aan duidelijke bewegwijzering, de hulmiddelen zoals de krukken die je hier ziet...
Afgelopen vrijdag en woensdag was ik in twee verschillende ziekenhuizen voor een gebroken vinger. In het eerste werd ik een beetje met desinteresse behandeld vond ik, in het tweede werd ik behandeld met de echte Canadese gastvrijheid en vriendelijkheid, die zo kenmerkend is hier in dit land. Heel prettig!
Zie mijn andere blog voor het hele verhaal.

Afspraken

Vaak wordt er geklaagd door de Nederlanders dat je met Canadezen 'geen afspraken kunt maken.'
Over het algemeen denk ik dat de gemiddelde Canadees hier ook wel makkelijker in is dan de gemiddelde Nederlander. Maar vlak de Nederlandse emigranten ook niet uit. We passen ons ook hier aan aan, ben ik bang.
Zelf probeer ik mij altijd aan mijn afspraken te houden en op tijd te komen maar om eerlijk te zijn, als ik wel eens ergens te laat voor ben, wijt ik dat ook heel makkelijk aan de cultuur die mij omringt. Wat zij kunnen kan ik ook. Toch, als echte Nederlander, gebeurt dat maar zelden. (uiteraard ;-) )

Wat ik niet uit kan staan is wanneer ze beloven terug te bellen en ze doen het niet. Zeg tegen mij dat je vanochtend terug belt en ik zit de hele ochtend (en middag als het moet) te wachten. Vooral wanneer het voor mezelf belangrijk is. Ik ga niet naar buiten, zelfs niet even de hond uitlaten, ik ga niet stofzuigen vanwege het lawaai en m'n aandacht is gericht op de telefoon en de reden waarom ik gebeld moet worden.
Zo ook vandaag, nu ik wacht op een telefoontje voor een afspraak met een chirurg, zie mijn posting op m'n andere blog over m'n gebroken vinger

Was dat in Nederland nou anders? Ik weet het niet echt meer zo goed.
In elk geval hier in Canada lijkt het wel altijd zo te moeten gaan. Ze bellen nooit op het tijdstip dat ze zouden bellen, en vaak moet je zelf (weer) aan de bel trekken anders gebeurt er gewoon niks.

Andere kant van die houding; Het is ook wel lekker relaxed. Gebeurt het vandaag niet dan gebeurt het morgen wel. Zit ik vandaag alleen even niet op te wachten.

                              Rustgevend fotootje voor mezelf.

Maar geld is niet alles

Aan de andere kant heb je als verse emigrant natuurlijk een enorme wil tot overleven, ben je inventief en vol goede moed om er iets van te maken! Eenmaal in Canada overheerst het gevoel het doel bereikt te hebben. En dan vind je altijd wel iets om je brood mee te verdienen.
In het begin maak je je niet zo gauw zorgen en geniet je vooral. Van je nieuwe omgeving, de natuur om je heen, de ruimte, de rust.....wat heb je nog meer nodig?!

Geld

Toen wij verhuisden van Nederland naar Canada, nu bijna 11 jaar geleden, namen we geld mee. Van ons huis dat we verkocht hadden daar. De huizen hier waren toen relatief heel veel goedkoper dus dat was gunstig. Ook het werk namen we mee en dus hadden we het eerste jaar niets te klagen. We hebben naast een huis toen ook een zwembad gekocht (en neergezet) en een campertje. Het leven was goed.
Toen stortte er een paar vliegtuigen neer in New York en veranderde er heel veel in de wereld.
Een gevolg voor ons was dat het werk dat Andre had meegenomen zomaar ineens was afgelopen. En we hadden net een gebouw gekocht. Een werkplaats om dat werk in te doen. Toen we later probeerden dat gebouw weer te verkopen bleek dat ook de real estate industrie was ingestort en het heeft meer dan 5 jaar geduurd voordat we die werkplaats hadden verkocht. En al die tijd moesten we wel de hypotheek betalen.
Wat ik wil vertellen; We hebben goeie tijden gekend maar ook slechtere tijden.
Wanneer je emigreert denk je niet zo gauw aan mindere tijden. Vol vertrouwen ga je er van uit dat je droomleven is aangebroken. Jaren geleden was het ook zo denk ik dat als je van aanpakken weet je het ver kon schoppen in Canada. Kwekers, boeren en aanverwanten 'boerden' meestal goed zoniet fantastisch. Hard werk werd gewaardeerd. En met een gewone baan of een goed boerenbedrijf kon succes niet uitblijven. Die tijd is voorbij. Anno 2011 is het niet vanzelfsprekend, ook niet in Canada, dat je kunt overleven met hard werken alleen. Het leven is duur. De belasting is hoog. En sommige mensen redden het zelfs niet met een volledige baan om een redelijk bestaan op te bouwen.
In de tijd van vandaag moet je inventief zijn en een leuk eigen bedrijfje beginnen of een wat beter betaalde baan zoeken om te overleven.

Het huis aan kant

Een typisch nederlandse uitdrukking; 'het huis aan kant hebben,' en ik ben er nooit echt goed in geweest. Tenminste, nooit echt naar mijn volle tevredenheid, ik vond mezelf nooit een ster in huishoudkunde, vooral als er onverwachts mensen binnen vielen. Als mijn schoonzuster plotseling op de stoep stond zag ik altijd heel goed dat er meer stof dan wenselijk op de vensterbanken lag en dat de ramen best een keertje extra gelapt hadden kunnen worden. O, zaligheid, wanneer je dan in Canada woont en je schoonzussen niet meer plotseling voor je neus (kunnen) staan. Nog beter, er staat de eerste tijd bijna niemand onverwacht voor je neus, want je kent niet veel mensen waar je nu woont. En later ken je er wel meer maar de meesten in Canada maken toch graag een afspraak is mijn ervaring.
Onlangs had ik dus weer een hele berg visite, uit Nederland, en dat is voor mij altijd de stok achter de deur om weer eens flink huis te houden. In mijn huis dus. En als je het een poosje (een jaar of zo......tja ik ga me maar een beetje schamen) hebt laten versloffen, is dat een hoop werk. Daar doe je wel een weekje over om alles weer een beetje op orde en schoon te hebben. Maar ik ben ijverig aan de gang gegaan dus ik hoefde me niet te schamen voor de visite. Maar voor ik het wist was de visite weer vertrokken en langzamerhand zie ik de sporen der versloffing weer opduiken. Er is weer stof. De was ligt weer, gekreukeld, op stapels waar het niet hoort, in plaats van netjes gestreken in de kast en de tafeltjes slibben weer vol met boeken en tijdschriften.
Kwam er maar weer visite zodat ik weer neiging tot schoonmaken krijg. Helaas blijft het de eerste tijd stil hier. Of zal ik daar maar gewoon lekker van gaan genieten? En lekker 'de boel de boel laten.' Ook zo'n oerhollandse uitdrukking.

25 jaar getrouwd

Afgelopen maand waren Andre en ik 25 jaar getrouwd.
We hadden een leuk feest gepland in de buurt. En ondanks dat ik uiteraard niet iedereen uit Nederland verwachtte te zien, hebben we toch alle mensen die we, als we in Nederland zouden zijn gebleven, uitgenodigd zouden hebben, nu ook een uitnodiging gestuurd. En er kwamen er een heleboel. Mijn moeder en bijna alle zwagers en neven en nichten waren erbij en al mijn broer(s) en zussen. En van Andre's kant waren er ook een stuk of wat. Verder waren er de vrienden die we hier hebben en zo hadden we een leuke club bij elkaar.
Uiteraard zijn we dankbaar voor de mooie dag met zoveel lieve dierbaren, maar toch wil ik even een andere, negatieve kant van dit alles benadrukken, voor heel eventjes maar, en dat is dat er ook veel mensen NIET waren. Je kunt uiteraard niet verwachten dat mensen zich voor jou in de kosten gaan steken. En soms kan het ook gewoon niet, vanwege het geld of de gezondheid.
En dus moet je als emigrant accepteren dat je cluppie op zo'n jubileum kleiner is dan je zou willen.
Ook merk je heel duidelijk op zo'n feest dat je, als je eerst een tijd van je leven in het ene werelddeel woont en daarna in een ander deel, ver weg, automatisch verschillende groepen mensen om je heen hebt. Die van voor de emigratie en die van na de emigratie. En vaak spreken ze ook nog verschillende talen, hoewel dat bij ons wel meeviel, bijna iedereen sprak nederlands, al was het maar een klein beetje.
Wanneer je emigreert gaan er heel veel deuren voor je open maar er gaan er dus ook een paar dicht. Altijd al je vrienden en familie bij jou op je gedenkmomenten en feestelijke bijeenkomsten, is zo'n deur die dicht gaat. Dat kan gewoon niet meer. Maar als emigrant leer je je ook heel goed aanpassen dus is dat ook weer iets waar je genoegen mee leert nemen. En geniet je van alles wat wel lukt en de manier waarop je weer extra verrast word, juist omdat je zo ver weg bent voor velen.
Wij hebben in elk geval genoten!

Feestjes

En dan zijn er ook nog de andere feestjes. Jubilea, huwelijken, reünies en dergelijke. Bij ons was het eerste feest in die tijd een huwelijksfeest in Holland waarbij we waren uitgenodigd. We zijn toen gegaan wat ons een klein kapitaaltje heeft gekost. Het volgende feest daarna hebben we netjes voor bedankt. Wij konden, en wilden, tenminste niet iedere keer weer zoveel geld uitgeven. We moesten keuzes maken. En het kwam er bij ons op neer dat we meestal niet gingen. En dat vond en vind ik best vervelend. Wanneer je zus vijftig wordt of je beste vrienden een feest geven voor een huwelijksjubileum dan wil je daar toch eigenlijk bij zijn. En wij zijn nu ook op een leeftijd dat er een hoop te doen is. Wij, Andre en ik, zijn beiden 50 geworden en dus zijn de meesten van onze vrienden dat ook.
Andersom is het ook zo dat er, net als bij de verjaardagen bij jouzelf ook niet veel van je familie en oude vrienden zullen verschijnen op jouw feestjes. Want dan moeten zij in de buidel tasten voor in elk geval een vliegtuigticket. Wij hebben het gastenverblijf, dus onderdak is niet de grootste kostenpost, maar meestal hebben gasten wel een beetje een vakantiegevoel en willen ze dingen doen en blijven ze wat langer.

Wij hebben hier inmiddels één zo'n feest achter de rug. Andre's 50ste verjaardag. En er waren, naast onze Canadeze vrienden slechts drie gasten uit Nederland! Bedroevend weinig!
Mijn 50ste verjaardag vieren we over een paar weken samen met ons 25-jarig huwelijksfeest. En dan komen er gelukkig veel meer familieleden deze kant op. Dat vind ik toch wel heel fijn!

In Canada wonen, werken en leven is genieten maar er zijn dus wel enkele mindere kanten aan het bestaan als emigrant. De feesten zijn niet vanzelfsprekend leuk. Sommigen moet je missen en bij andere gelegenheden moet je soms je teleurstelling over het gebrek aan geliefde aanwezigen inslikken.

Verjaardagen

Verjaardagen zijn plotseling heel anders wanneer je bent geëmigreerd.
Voor mijzelf maakte het niet zoveel uit dat ik nu heel weinig of geen visite had voor mijn verjaardag, maar de kinderen waren er in het begin niet zo blij mee!
Natuurlijk hadden ze naderhand altijd hun partijtjes voor vriendjes maar dat woog niet echt op tegen de 'saaie' feestjes op de dag zelf zonder ooms en tantes en opa en oma's en wie al niet meer.
Kaarsjes uit blazen met alleen je broer, zus en vader en moeder als getuigen is niet echt leuk, wanneer je gewend bent aan hele hordes toeschouwers voor dat gebeuren. Veel minder cadeautjes! Geen nichtjes en neefjes om mee te spelen na het taart eten...nee, de kinderen waren niet onder de indruk! En dan als moeder (en vader) moet je echt oppassen dat 'het schuldgevoel' niet om de hoek komt kijken. Het gevoel van 'wat heb ik ze aangedaan door ze hierheen te slepen?'
Wij losten het verjaardags'probleem' later meestal op door lekker uit eten te gaan, of naar de film of iets dergelijks. En alles went natuurlijk!
En eerlijk is eerlijk, niet naar iedere verjaardag hoeven, wanneer je een grote familie hebt zoals wij hebben, is best wel eens prettig!
Hoewel ik ook wel eens wenste dat ik erbij kon zijn. Vooral als het speciale verjaardagen waren!

Spijt

Als ik moet zeggen welke vraag mij het meest gesteld is in de afgelopen tien jaar, dan is het na de 'waarom' en 'waarom hier' vraag, de vraag 'of we ooit spijt gehad hebben van onze emigratie.'
En net als ik het moeilijk vind om de 'waarom vraag' te beantwoorden; "Waarom?"  "Nou gewoon daarom. Daar hadden we plotseling gewoon zin in."  "En waarom hier?" "Nou dit kwam op ons pad. Daarom."
(Er zijn ook wat praktische redenen die je in het begin van dit blog kunt vinden maar ik heb het nu over het gevoel))
De 'spijt vraag' is ook een tricky vraag.
Spijt heb ik er niet van dat we het in elk geval hebben geprobeerd. Hoewel je een tienjarig verblijf niet meer met 'proberen' kunt aanduiden. Ik geloof  in het gezegde dat je geen spijt hebt over de dingen die je hebt gedaan maar wel over de dingen die je niet hebt gedaan omdat je het niet aandurfde, om wat voor reden dan ook. Wij hebben het gedaan. Dat emigreren waar we van droomden. En ik hoef dus geen spijt te hebben. En eerlijk waar, dat heb ik ook niet. Nooit gehad ook.
Altijd heb ik beseft dat ook in Nederland het leven niet altijd over rozen gaat, dus bij de eerste de beste moeilijkheid ben ik niet meteen gaan denken dat ik beter in Nederland had kunnen blijven. Wat dat betreft zijn wij heel realistisch van aard.
En de emigratie heeft ons zoveel nieuwe dingen gebracht die we anders nooit hadden ondervonden.
We hebben zoveel meegemaakt, gezien, geleerd.....dingen die ik niet had willen missen.
Maar nu zijn we al tien jaar hier en heeft het leven (al lang) weer 'normale' vormen aangenomen.
We zijn zodanig gewend aan ons land, onze woonomgeving, de cultuur, de taal....dat het avontuur wel weg is. En soms kijk ik stiekem om me heen voor de volgende kick. En dan besef ik dat ik dat uit iets anders moet halen want wij gaan niet weer emigreren. En dan denk ik gelijk dat ik dat toen ook had kunnen doen.
We hadden kunnen reizen, nieuwe dingen zien, nieuwe mensen spreken....Nieuwe uitdagingen zonder onze familieleden achter te laten.
Maar tegelijkertijd is dit wat het is. Ik denk ook dat dingen gaan zoals ze voorbestemd zijn. Dus is het goed zo.
Maar na de vraag of we spijt hebben zou de volgende vraag kunnen zijn; 'Zou je het iedereen aanraden om te emigreren?'  En dan moet ik toch zeggen; "Nee. Zeker niet als je ongelukkig bent waar je bent."
Als vlucht gaat het nooit werken. Je neemt jezelf mee. Wel als je het als een groot avontuur ziet. Maar hou elke mogelijkheid open om je te bedenken. De consequenties zijn groot als je een fout begaat met een emigratie. Het kost een hoop geld. Je laat een hoop achter. En je kunt niet zomaar terug als je niet nog meer geld achter de hand hebt.
Geen spijt dus, maar na tien jaar wel een een groot besef dat het geluk niet zit in de plek waar je woont, en de mensen om je heen. Het geluk zit in jezelf.

Dikker

In Holland was ik een echte, gezonde, Hollandse meid die 'altijd op de fiets zat!'
Door weer en wind, kinderen naar school brengen en weer ophalen. Eerst één voorop. Daarna één voorop en eentje achterop. En later weer met de oudste naast me op een eigen fietsje en nummer twee en drie voor- en achterop bij mij. Ik heb wat afgefietst naar school. Vier keer per dag, want tussen de middag was het thuis eten en daarna moesten ze natuurlijk weer terug gebracht.
Verder deed ik ook de boodschappen op de fiets. Met twee fietstassen aan de bagagedrager en soms ook nog een mand voorop. De winkel was dichtbij, dat wel, maar toch, ik kreeg aardig wat beweging.
Vaak ging ik dan ook nog op de fiets naar verjaardagen en wat dies meer zei.
Dat alles stopte in de zomer van 2000. Toen wij emigreerden.
Ik zal niet zeggen dat je in Canada niet kunt fietsen maar eigenlijk zie je ze hier niet, die moeders met kinderen voor-en achterop.
De fietsers die ik zie zijn recreatiefietsers. Wielrenners met name.
Wij wonen heuvelop van de dorpen waar de winkels zijn, de supermarkten waar ik nu met de auto naar toe ga. Met de auto duurt het 10 minuten om er te komen. Met de fiets zal dat toch zeker 20 minuten of nog langer zijn. En terug is het bijna niet te doen, want dat is natuurlijk de heuvel weer op.
En de kinderen worden natuurlijk met de bus opgehaald voor school. Dus ook die fietsten niet meer die eerste jaren. Ik was erg blij dat er op de lagere school dagelijks gegymd werd, zodat ze in elk geval hun beweging kregen.
Maar voor mezelf was er dus een consequentie waar ik niet echt blij mee was; Ik werd langzaam dikker. Ook al ben je de hele dag bezig en moe als de dag om is, je moet echt wel iedere dag zeker een half uurtje goed bewegen wil je je conditie op peil houden en je gewicht in de hand. En dat deed ik dus niet meer.
Na een aantal jaar besloot ik dat ik niet steeds dikker wilde worden en ben ik op zoek gegaan naar een trainingsprogramma. In de bibliotheek vond ik een boek waar oefeningen met gewichten stonden. En dus heb ik een paar gewichten gekocht en ben aan de gang gegaan. Ik ontwikkelde een bepaalde routine en iedere paar dagen moest ik eraan geloven van mezelf. En langzaam gingen de (meeste) overtollige pondjes er weer af. Wat een opluchting!

Eerste bezoek

En dan krijg je je eerste bezoek uit Nederland.
Nieuwsgierigen die graag willen zien waar je terecht bent gekomen. Bij ons was dat mijn moeder, die dapper alleen op het vliegtuig was gestapt. Voor haar de eerste keer zo'n lange zit in het vliegtuig.
We haalden haar op in Toronto voor een heerlijk en gezellig weerzien na ongeveer 4 maanden Canada.
Ze bleef vier weken. En ze had na die vier weken wel genoeg van de sneeuw maar verder was het geweldig. We hebben van alles ondernomen met z'n allen en wij en zij genoten.
Door anderen je mooie nieuwe omgeving te laten zien lijkt het of je het zelf ook weer met nieuwe ogen bekijkt.
Wij hebben hier bij ons huis een extra huisje, ons gastenverblijf. En dat is een aanrader. Een eigen plek voor de gasten waar zij zich kunnen terugtrekken en evt voor zichzelf kunnen zorgen.
Mijn moeder was uiteraard geen last maar later hebben we ook wel gasten gehad waarbij we blij waren dat ze niet voortdurend bij ons in huis moesten "zitten"!
Een basement of anderszins apart deel van het huis kan ook natuurlijk. Een eigen badkamer en minimaal keukentje erbij en voila; je voorkomt een hoop narigheid!
Want echt waar, ze zeggen niet voor niks; 'Visite en vis blijven maar 3 dagen fris'!

Winter

Die eerste winter hadden we al sneeuw in November. En het bleef sneeuwen tot ver in Maart! We vonden het fantastisch!
Vooral met de kerst was het leuk om niet alleen over 'Winter Wonderland' te zingen maar het ook mee te maken!

Koud was het ook. Min 20 was niet eens een uitzondering die winter!
Ook hadden we een paar keer 'snow days'. Dagen dat het zo hard sneeuwde of anderszins streng winterweer was dat de schoolbussen niet reden. En dus de kinderen niet op school werden verwacht. Onverwachte cadeautjes van lekkere rommeldagen.
Als tenminste de stroom niet uitgevallen was. Maar ook dan kon het gezellig zijn.
Lekker lezen bij de woodstove!

Water

Als ik terug kijk op 10 jaar Canada dan concludeer ik dat als er iets fout ging in en om het huis, dat het dan altijd met water te maken had.
Onze eerste -kleine- ramp was een overstroming in de basement. Waar wij sliepen.
Toevallig waren we erg laat die nacht om naar beneden te gaan, tegen een uur of 1, en ik wist niet wat ik zag toen ik het trapje af wilde lopen!
Zeker een centimeter of 10 water klotste er in de basement. Het hondevoer wat op de grond stond was kleddernat en er dreven teiltjes en van alles en nog wat vrolijk rond!
Om de hoek, waar ons bed stond klonk een vreemd gesis en gesputter, wat bij nader inzien van de elektrische wekker bleek te komen, die op de grond stond! Net erboven zat de stekker in het stopkontakt! Later dacht ik dat ik wel geëlektrocuteerd had kunnen worden door door het water te lopen.
Wij waren hier niet op voorbereid. Wie had dat gedacht na net uit het "aangeharkte" Nederland met z'n keurige gemalen, verhuisd te zijn naar dit land ver boven de zeespiegel, dus niet net als Nederland eronder, dat je last van water zou kunnen krijgen!
We hadden geen idee hoe we dit moesten aanpakken maar begonnen maar met hozen. Emmers in de bak gooien waar het pompje opzit, zie vorig bericht, en dan de pomp aan. Er veranderde weinig! We hadden het idee dat het, wie weet waar, weer net zo hard terug liep over de vloer.
Na een paar uur waren we bekaf en zijn we gewoon in bed gaan liggen. Met het water er vrolijk omheen!
Volgende ochtend eerst een pomp gehaald en toen was het gauw opgelost.
We hadden het idee dat het door het putje in het midden van de basement omhoog was gekomen. Die dag daarvoor was er namelijk heel veel sneeuw gesmolten en we denken dat de ondergrond nog bevroren was en dat het water daardoor geen andere kant op kon dan omhoog ons huis in.
André heeft gewoon een stop op het putje geplaatst en daarna hebben we van dat probleem nooit meer last gehad.

Het andere waterprobleem had te maken met mijn wasmachine, zie vorig bericht.

En buiten hebben we regelmatig overstromingen in de helft van onze "tuin".
Eén helft ligt namelijk in het afwatergebied van een creek. En bij veel regen en smeltend sneeuw staat het daar regelmatig blank. Toen wij het huis bekeken met de makelaar hebben we daar nog gelopen en meldde deze nog 'hoe droog het daar was'. "Nee hoor, geen enkel probleem met water!"
Wisten wij veel! Nederland, hè, met z'n gemalen! ;-)

Verder hebben we een well en is het water erg hard. Veel last van kalk!
Voordeel van water uit een well; Geen waterrekening! Dat vergoedt een hoop!

Apparaten

Afgelopen week las ik in een ander emigrantenblog , Duysensfamily  , een stukje over stofzuigers e.d.
En het kwaliteitsverschil tussen de Nederlandse en Canadese en ook de verschillende Canadese merken wasmachines en andere apparaten.
Dat deed me denken aan onze ervaringen met de huishoudelijke apparaten die wij hadden overgenomen samen met de koop van het huis. De verkopers gingen namelijk weer terug naar Europa en wilden het meeste elektriciteit gebruikend spul, niet meenemen.
En wij kwamen vrijwel zonder elektrische apparaten aan in Canada. Er is immers een voltage verschil tussen Canada (heel Noord-Amerika eigenlijk) en Europa.
Dus er was een wasmachine, een droger, een toaster enzovoort.
De wasmachine wastte maar daar was het mee gezegd. Het werd namelijk niet schoon.
Naar mijn idee was het programma ook veel te kort van duur en het was dan ook niet mogelijk dat het in zo'n kort tijdsbestek schoon werd. Vond ik!
Daarbij gebruikte de machine wel enorm veel water. En aangezien het ding in de basement stond moest het water dat in een bak werd gepompt weer omhoog gepompt worden naar de afvoer.
Die pomp van de bak moest ik zelf aan en uit zetten tussendoor, want de bak was hooguit groot genoeg voor een halve draai. De pomp aan laten staan was geen optie want hij kon niet droog staan pompen, hij mocht alleen aan staan wanneer er werkelijk iets weg te pompen was.
Tel daarbij op dat de hele cycle hooguit 20 minuten duurde en je begrijpt mijn probleem. Ik ging niet naast m'n wasmachine zitten om de pomp zo nodig aan te zetten en ging dus naar boven zodra ik de was had aangezet, met de bedoeling dat ik onthield dat ik tussendoor naar beneden moest voor het water. Uiteraard ging dat diverse keren mis en stroomde de bak over! Wat een ellende!
Al gauw waren we op zoek naar een goeie wasmachine die minder water gebruikte en schoon wastte. In mijn beleving kon dat alleen een Miele zijn, maar ja dat zijn Europese apparaten. Maar wie schetste onze verbazing dat wij na wat gezoek op internet toch een winkel vonden, vlakbij ons zelfs in St. Catharines, waar Mieles werden verkocht; Nickerson Appliances  Hiep hiep hoera!
Wij erheen en een Miele aangeschaft. Of eigenlijk twee Mieles; een wasmachine en een afwasmachine.
We hadden in Nederland nooit een afwasmachine gehad en hier gunde we onszelf wel zo'n ding. Ik nog blijer!
En toen André later ook nog een automatisch pomp aan-en afsluiter bevestigde aan de pomp in de bak was het helemaal ideaal!

De droger was verder goed, hoewel die na een paar jaar wel stuk was en we dus een nieuwe moesten aanschaffen.

De stofzuiger die we overnamen hebben we nog steeds. Dat is een central vacuum cleaner. De opvangbak zit in de basement en ergens in het trapgat zit een gat waar ik de slang in steek, en dan slaat ie automatisch aan. De slang is zo lang dat ik overal in het huis kan komen met de zuiger. Dit ding hebben we nog steeds en bevalt ons prima.
Voor ons gastenverblijf hebben we later echter een goedkoop stofzuigertje aangeschaft bij een groot winkelketen hier en daar ben ik dus absoluut niet weg van. Er zitten waardeloze dingen tussen!

Verder hadden we ook een elektrische fornuis (om te koken) en een magnetron en een koelkast van de verkopers. Wat een gigantische apparaten, vond ik in het begin. Zo breed en groot! Nu ben ik er aan gewend en vind ik als ik terug ben in Holland deze dingen onhandig klein daar. Zo zie je maar, alles went.

Ik had en heb nog steeds wat moeite met koken op elektriciteit. Gas vind ik handiger omdat je dan het vuur in één handomdraai lager kan zetten. Bij elektriciteit duurt het even voordat het afkoelt dus het resultaat is (bij mij althans) veel meer verbrand eten. We hebben hier alleen geen gas, gelukkig zou ik zeggen...weer een rekening minder..., dus koken op elektra dan maar!
Verder hadden we ook nog wat kleinere dingen overgenomen, zoals een elektrische blikopener, die ik nooit gebruik en een toaster.
Ik heb eigenlijk altijd het idee gehad dat de kwaliteit van spullen in Nederland over het algemeen net even beter is.
Maar ja, je moet er wat voor over hebben om in dit geweldige land te kunnen leven!