Het huis te koop zetten.

Ongeveer 2 maanden nadat we de visa binnen hadden en 1 maand nadat André was geopereerd hebben we de makelaar gebeld voor een afspraak en werd ons huis te koop gezet. We hebben de vraagprijs zo hoog mogelijk gehouden, we hadden immers nog de tijd!
Het moment dat het bord de tuin in ging was best speciaal! Na 12 jaar daar gewoond te hebben een teken van verandering!
André voelde zich steeds een beetje beter en ging af en toe een paar uurtjes aan het werk.
Ook werd er gebrainstormd hoe we de machines en andere spullen van het bedrijf gingen meenemen en of we ze wel mee zouden nemen. Best wel ingewikkeld als je nog niet weet waar je terecht gaat komen en wat je precies gaat doen!
Voor de verhuizing van huisraad en evt. bedrijf hebben we een verhuisbedrijf een offerte laten maken. Zij kwamen terug met de prijs van 60 duizend gulden (gulden dus nog, in die tijd) voor alles! Oei...dat was wel heel prijzig! Later hebben we zelf containers geregeld via een ander bedrijf waar we wel eens mee handelden.

Ook besloten we dat we toch maar naar Ontario zouden gaan. Als we de machines mee zouden nemen en André dus een bedrijf zou gaan beginnen in Canada in de metaal industrie, lag Ontario meer voor de hand. Bovendien was het dichterbij, wat beter was als er iets vanuit Holland naar Canada gestuurd moest worden en andersom. Want hoewel we best wel een beetje risico durfden te nemen was het nu met André die nog op moest knappen beter om met sommige dingen op zeker te gaan.

En dan krijg je dus kijkers! Moet je constant je huis op orde hebben!
Dat vond ik ook best wel intens! "Gelukkig" liep het nog niet storm! Omdat we nog geen haast hadden was dat in het begin niet erg, later werd dat wel een beetje benauwend, maar daarover later meer.

De eerste, echte, praktische stappen waren genomen! Nu was het geen plan en een droom meer maar iets wat werkelijkheid aan het worden was!

Hoera..we hebben de visa!

Het ontvangen van de visa...of eigenlijk het telefoontje van het bureau van Buysse dat ze binnen zijn hoort een hoogtepunt te zijn in het aanvragingsproces, uiteraard! Dat het bij ons een beetje ondergesneeuwd werd door de zorgen om André is logisch. En het was best jammer omdat we het wel wilden vieren maar ook weer niet.
Toch waren we er wel heel blij mee! Toch een beetje een overwinning en we wisten zelf dat als het allemaal goed zou gaan we toch konden vertrekken naar Canada. We hadden nog (ruim) een jaar de tijd om naar Canada te verhuizen! We kregen de visa op 21 December met een aantekening dat we ze vóór 22 September geldig dienden te maken. Dat geldig maken doe je door naar Canada te vliegen en bij de immigratiedienst (op het vliegveld) een stempel te halen. Daarna kon je eventueel nog een half jaarje terug maar dan diende je wel de rest van het jaar in Canada te verblijven.
Bij de visa die per aangetekende post naar ons werden opgestuurd zat een briefje waarin wat richtlijnen stonden. O.a. over ziekenfonds en bankzaken, dat zal ik later toelichten. Ook zat er een formulier bij om het immunizatieschema van de kinderen in te laten vullen en te laten tekenen door een bevoegd arts.

En tot slot onderaan de gelukwensen en de vriendelijke groeten van
Buysse Immigration Consultancy!

We zijn hen nog altijd dankbaar voor de goede afhandeling en hulp bij ons emigratie proces.

Vestigingscursus.

De firma Buysse gaf in die tijd vestigingscursussen. Ik weet niet of ze die nu nog hebben.
Het was jammer dat ik er alleen heen moest omdat André in het ziekenhuis lag op de dag dat er voor onze "lichting" zo'n cursusdagje was georganiseerd, maar ik had geen spijt dat ik toch ben gegaan.
Met verschillende andere echtparen en ook alleenstaande mensen waren we in Culemborg, in een zaaltje bijeen.
Na het welkomstwoord van Frans Buysse moesten we allemaal gaan staan voor het   Canadese Volkslied . Dat was een verrassing en het ontroerde me!
Daarna een quizje over Canada. Ik wist niet veel, ik was bekaf van alle emoties en kon slecht nadenken. Maar dat gaf niet, ik leerde van de anderen.
Na de quiz kregen we een map vol informatie en Frans lichtte een heleboel onderwerpen toe met humor en interessante wetenswaardigheden.
Het was een hele leuke dag. Ook fijn om anderen te spreken die dezelfde plannen hebben. Er was o.a. een echtpaar dat een melkveebedrijf wilde beginnen in Alberta en een jongeman die de wildernis van de Yukon wilde opzoeken. Alleen! Ook waren er mensen die nog helemaal niet wisten wat zij wilden gaan doen in Canada om de kost te verdienen. Dat verbaasde me wel een beetje. Met alle onzekerheden vonden wij het wel prettig om dat soort dingen toch goed in te plannen! Maar blijkbaar waren er anderen die daar anders over dachten! Ook al waren we aan de ene kant allemaal met hetzelfde bezig- emigreren naar Canada- er was een grote verscheidenheid in plannen en voorbereidingen. Maar ieder doet het op z'n eigen manier natuurlijk!

Ter afsluiting kregen we allemaal een mooi T-shirt met Canada print. Dat T-shirt heeft André vaak gedragen als pyama(jasje) in z'n ziekenhuisbed.

Ziek.

En toen werd André ziek. Heel erg ziek!
Hij had kanker en moest chemokuren ondergaan en een zware buikoperatie.
Voor maanden was onze emigratie totaal naar de achtergrond geschoven. Bovendien was er ook een hele grote kans dat de emigratie helemaal niet door zou gaan. Je zou zeggen dat dat je niet meer interesseert als je man zo ziek is maar zo werkt dat dus niet! Ik herinner me grote zorgen en inderdaad de gezondheid van André als het belangrijkste in ons leven in die tijd, maar toch was er ook verdriet en zorgen over onze op handen zijnde emigratie. Ik dacht heel vaak; "Wat als het nou toch niet doorgaat?" Dat vond ik best wel heel moeilijk! Heel lang waren we er al mee bezig en we zagen er zo naar uit, zou dit dan alles in de war schoppen? Het is moeilijk om daar mee om te gaan, met zulke gemengde gevoelens.
Bovendien wordt er al gauw gezegd door omstanders; "Nou, die emigratie gaat nu niet door, zeker?"
En wij zeiden dan steeds "Nou, als het aan ons ligt gaan we toch echt!" "Als we de visa hebben en André is weer gezond, dan gaan we gewoon verder met voorbereiden!"
Maar dat laatste was lange tijd geen sprake van uiteraard. Een hele reeks van chemokuren gaat je niet in de kouwe kleren zitten. André, hoewel hij tussendoor probeerde gewoon te werken in z'n bedrijf, werd steeds zwakker. Toen we dan uiteindelijk de visa kregen, in december, ongeveer 2 maanden na de medische keuringen, waren we gematigd blij! Blij omdat we dat in elk geval bereikt hadden! Maar nu was de ziekte van André een grote dwarsligger natuurlijk! En hij was zodanig ziek dat de specialist tegen hem had gezegd dat 'hij deze keer weinig kans maakte om het te overleven' (vond ik een heel vreemde en verkeerde uitspraak trouwens!).
Maar André was vol goede moed en vastbesloten om zijn plannen waar te maken en te gaan verhuizen naar Canada! En tot op de dag van vandaag zijn we ervan overtuigd dat dat hem heeft gered!
De operatie was het laatste van het behandelplan en viel erg tegen. Er werd een hele grote snede gemaakt, schuin en dwars over z'n maag en buik. Hij heeft daar ontzettend veel pijn van gehad. En moeite om er weer bovenop te komen. Maar de uitslag van de biopties van de overgebleven weefsels was fantastisch! Alles was kankercelvrij! André belde me op, gelijk nadat de arts hem dit had verteld, vanuit z'n ziekenhuisbed; "We kunnen naar Canada!"

We hebben in die tijd van behandelingen en zorgen heel veel steun gehad van onze familie. En dat hadden we hard nodig. Want André was ziek en ik was doodmoe! Doodmoe van alle emoties en de drukte die het met zich meebracht.
Daarbij was het ook nog zo dat onze oudste dochter, mochten we toch in Nederland blijven, het volgende jaar naar de middelbare school zou gaan. En dus moesten we ons oriënteren. Dat betekende naar open avonden gaan die er juist in die tijd werden georganiseerd. Ik herinner me dat ik me, met onze dochter, daar naar toe sleepte en nauwelijks m'n ogen(en oren) open kon houden van vermoeidheid. Ja, dat waren zware tijden!

Maar uiteindelijk is het toch allemaal goed gekomen. André kon, toen we dan toch naar Canada vertrokken waren, ter plaatse terecht voor controles in het ziekenhuis en na vijf jaar werd hij volkomen gezond verklaard!

De medische keuring.

Die medische keuring kan alleen plaats vinden bij een door de Canadese ambassade goedgekeurde arts. Een huisarts in ons geval.
Wij reisden ervoor naar Amsterdam.
De twee volwassenen, André en ik, en onze dochter die boven de 10 jaar was gingen eerst voor een röntgen foto van de longen en ook werd er bloed afgenomen bij alleen André en mij. Wat we wonderlijk vonden was dat er voornamelijk naar geslachtsziekten gekeken zou worden! 
Daarna de lichamelijke keuring, één voor één naar binnen en dan beklopt en bekeken worden.....we vonden het wel vermakelijk!
Ook moesten we nog vragenlijsten invullen en achteraf nog wat informatie bij de huisarts aanvragen en nasturen.

En toen alles weer verzameld was werd dit weer naar de ambassade gestuurd. En konden wij weer verder wachten. Maar dit keer met het idee dat alles aan onze kant was gedaan en dat het nu aan hen was om een beslissing te nemen.
Er werd trouwens gezegd dat het nog ongeveer twee maanden ging duren.

Toch naar Ontario?

Omdat we er zo naar uitkeken en het erg lang duurde allemaal, vonden we, besloten we om die vriend in Ontario toch maar te vragen of hij iets voor ons kon doen.
Hij zou ter plaatse (Ontario) voor ons een verblijfsvergunning aanvragen met een aanbieding voor een baan in zijn bedrijf. Hij moest daarvoor aantonen dat hij niemand anders (in Canada) kon vinden voor die functie, zodat hij André nodig had.
Hij schreef daarvoor een brief en diende dat in bij de 'Employment and Immigration' afdeling van de Canadese regering. Al na een kleine week kwam het akkoord! We moesten nu beslissen of we daarmee verder wilden gaan en hoe snel we al in Canada zouden willen zitten. Er moest alleen nog wel een plan gemaakt en ingediend worden. En dat is dus uiteindelijk nooit gebeurd. We weten niet precies wat er aan de hand was maar er gebeurde vervolgens niets meer.

Gelukkig kregen we al heel gauw woord van Buysse dat onze aanvragen voor de medische keuringen binnen waren gekomen. Dat betekende dat we niet voor intervieuw hoefden en dat de keuringen de laatste horde zouden zijn! Dat was dus heel gunstig!
We waren nu ongeveer 5 en een halve maand ver in het hele proces. Het ging toch wel iets sneller dan we aanvankelijk dachten dat het zou gaan!

Huizen kijken.

André kreeg een uitnodiging van die vriend in Ontario om samen met een andere vriend, die in B.C. woonde naar een business overeenkomst te kijken. Er was sprake van een produkt dat André in opdracht van de twee vrienden in zijn toekomstige eigen bedrijf zou kunnen produceren. Daarvoor moest hij naar Grimsby, Ontario voor een afspraak met de mannen. (De vriend uit B.C. zou ook daarheen komen.) Dus vloog André voor een weekend naar Toronto.
Die overeenkomst is niks geworden maar hij had natuurlijk wel de kans om eens goed om zich heen te kijken daar. En wat huizenkrantjes mee te nemen. Dus thuis hebben we verlekkerd naar al die, hele goedkope huizen gekeken in dat krantje.

Voor huizen op internet ga naar  http://www.mls.ca/

Alles gaat anders.

Als er iets is dat ik wel geleerd heb in het hele proces van emigreren dan is dat 'aanvaarden dat "alles" anders gaat dan je denkt' en 'aanpassen'! Want ik kan wel zeggen dat "niets" gaat zoals je het verwacht!
Dat begint al met je aangevraagde papieren van het gemeentehuis. Ik bedoel, hoe moeilijk is het om een standaard formuliertje in te vullen en op te sturen? En waarom moeten sommige dingen weken duren?
Maar, zie het maar als een goeie oefening voor later, als je met je hele hebben en houwen in het nieuwe land zit want ook dan gaan dingen vaak net even anders.

Toen wij net alles op de bus gedaan hadden naar Buysse kregen we een telefoontje van een vriend van Andre, die al in Canada woonde. Hij had lucht gekregen van onze plannen en dacht dat hij ons wel kon helpen met een verblijfsvergunning en dat we dan al binnen 3 weken in Canada zouden kunnen zitten. Dat ging ons iets te snel, eigenlijk, dus hebben we dat maar gelaten voor wat het was.Voorlopig. Hoewel het aantrekkelijk was om te kijken of de hele procedure sneller zou kunnen waren er een aantal bezwaren; zo zou Andre minimaal een half jaar bij deze man in zijn bedrijf moeten werken en bovendien zouden we dan naar Ontario en dus niet naar B.C. moeten verhuizen. Daarbij zou het waarschijnlijk om een tijdelijke vergunning gaan. En wij wilden toch echt wel emigreren en niet na een jaar of iets langer verplicht worden om weer naar Nederland terug te keren.

Opruimen.

Omdat je weet dat het toch nog een behoorlijke tijd gaat duren en je dus niet weet of je al voorbereidingen moet gaan treffen ga je waarschijnlijk zoeken naar relaterende bezigheden die sowieso nodig zijn. Zo ging ik vooral opruimen, weggooien, sorteren....
Ik vond het leuk om ermee bezig te zijn en voor mijn gevoel aan mijn 'emigratie te werken' en tegelijkertijd werd mijn huis en tuin een stuk overzichtelijker.
André ging daarnaast ook het houtwerk schilderen en andere klusjes in en om het huis opknappen. Als we later het huis zouden verkopen zou dat uiteraard gunstig zijn voor de waardebepaling van het huis. En als we uiteindelijk toch niet zouden gaan dan hadden we gewoon voor onszelf noodzakelijk onderhoud gepleegd.