Het huis te koop zetten.

Ongeveer 2 maanden nadat we de visa binnen hadden en 1 maand nadat André was geopereerd hebben we de makelaar gebeld voor een afspraak en werd ons huis te koop gezet. We hebben de vraagprijs zo hoog mogelijk gehouden, we hadden immers nog de tijd!
Het moment dat het bord de tuin in ging was best speciaal! Na 12 jaar daar gewoond te hebben een teken van verandering!
André voelde zich steeds een beetje beter en ging af en toe een paar uurtjes aan het werk.
Ook werd er gebrainstormd hoe we de machines en andere spullen van het bedrijf gingen meenemen en of we ze wel mee zouden nemen. Best wel ingewikkeld als je nog niet weet waar je terecht gaat komen en wat je precies gaat doen!
Voor de verhuizing van huisraad en evt. bedrijf hebben we een verhuisbedrijf een offerte laten maken. Zij kwamen terug met de prijs van 60 duizend gulden (gulden dus nog, in die tijd) voor alles! Oei...dat was wel heel prijzig! Later hebben we zelf containers geregeld via een ander bedrijf waar we wel eens mee handelden.

Ook besloten we dat we toch maar naar Ontario zouden gaan. Als we de machines mee zouden nemen en André dus een bedrijf zou gaan beginnen in Canada in de metaal industrie, lag Ontario meer voor de hand. Bovendien was het dichterbij, wat beter was als er iets vanuit Holland naar Canada gestuurd moest worden en andersom. Want hoewel we best wel een beetje risico durfden te nemen was het nu met André die nog op moest knappen beter om met sommige dingen op zeker te gaan.

En dan krijg je dus kijkers! Moet je constant je huis op orde hebben!
Dat vond ik ook best wel intens! "Gelukkig" liep het nog niet storm! Omdat we nog geen haast hadden was dat in het begin niet erg, later werd dat wel een beetje benauwend, maar daarover later meer.

De eerste, echte, praktische stappen waren genomen! Nu was het geen plan en een droom meer maar iets wat werkelijkheid aan het worden was!

Hoera..we hebben de visa!

Het ontvangen van de visa...of eigenlijk het telefoontje van het bureau van Buysse dat ze binnen zijn hoort een hoogtepunt te zijn in het aanvragingsproces, uiteraard! Dat het bij ons een beetje ondergesneeuwd werd door de zorgen om André is logisch. En het was best jammer omdat we het wel wilden vieren maar ook weer niet.
Toch waren we er wel heel blij mee! Toch een beetje een overwinning en we wisten zelf dat als het allemaal goed zou gaan we toch konden vertrekken naar Canada. We hadden nog (ruim) een jaar de tijd om naar Canada te verhuizen! We kregen de visa op 21 December met een aantekening dat we ze vóór 22 September geldig dienden te maken. Dat geldig maken doe je door naar Canada te vliegen en bij de immigratiedienst (op het vliegveld) een stempel te halen. Daarna kon je eventueel nog een half jaarje terug maar dan diende je wel de rest van het jaar in Canada te verblijven.
Bij de visa die per aangetekende post naar ons werden opgestuurd zat een briefje waarin wat richtlijnen stonden. O.a. over ziekenfonds en bankzaken, dat zal ik later toelichten. Ook zat er een formulier bij om het immunizatieschema van de kinderen in te laten vullen en te laten tekenen door een bevoegd arts.

En tot slot onderaan de gelukwensen en de vriendelijke groeten van
Buysse Immigration Consultancy!

We zijn hen nog altijd dankbaar voor de goede afhandeling en hulp bij ons emigratie proces.

Vestigingscursus.

De firma Buysse gaf in die tijd vestigingscursussen. Ik weet niet of ze die nu nog hebben.
Het was jammer dat ik er alleen heen moest omdat André in het ziekenhuis lag op de dag dat er voor onze "lichting" zo'n cursusdagje was georganiseerd, maar ik had geen spijt dat ik toch ben gegaan.
Met verschillende andere echtparen en ook alleenstaande mensen waren we in Culemborg, in een zaaltje bijeen.
Na het welkomstwoord van Frans Buysse moesten we allemaal gaan staan voor het   Canadese Volkslied . Dat was een verrassing en het ontroerde me!
Daarna een quizje over Canada. Ik wist niet veel, ik was bekaf van alle emoties en kon slecht nadenken. Maar dat gaf niet, ik leerde van de anderen.
Na de quiz kregen we een map vol informatie en Frans lichtte een heleboel onderwerpen toe met humor en interessante wetenswaardigheden.
Het was een hele leuke dag. Ook fijn om anderen te spreken die dezelfde plannen hebben. Er was o.a. een echtpaar dat een melkveebedrijf wilde beginnen in Alberta en een jongeman die de wildernis van de Yukon wilde opzoeken. Alleen! Ook waren er mensen die nog helemaal niet wisten wat zij wilden gaan doen in Canada om de kost te verdienen. Dat verbaasde me wel een beetje. Met alle onzekerheden vonden wij het wel prettig om dat soort dingen toch goed in te plannen! Maar blijkbaar waren er anderen die daar anders over dachten! Ook al waren we aan de ene kant allemaal met hetzelfde bezig- emigreren naar Canada- er was een grote verscheidenheid in plannen en voorbereidingen. Maar ieder doet het op z'n eigen manier natuurlijk!

Ter afsluiting kregen we allemaal een mooi T-shirt met Canada print. Dat T-shirt heeft André vaak gedragen als pyama(jasje) in z'n ziekenhuisbed.

Ziek.

En toen werd André ziek. Heel erg ziek!
Hij had kanker en moest chemokuren ondergaan en een zware buikoperatie.
Voor maanden was onze emigratie totaal naar de achtergrond geschoven. Bovendien was er ook een hele grote kans dat de emigratie helemaal niet door zou gaan. Je zou zeggen dat dat je niet meer interesseert als je man zo ziek is maar zo werkt dat dus niet! Ik herinner me grote zorgen en inderdaad de gezondheid van André als het belangrijkste in ons leven in die tijd, maar toch was er ook verdriet en zorgen over onze op handen zijnde emigratie. Ik dacht heel vaak; "Wat als het nou toch niet doorgaat?" Dat vond ik best wel heel moeilijk! Heel lang waren we er al mee bezig en we zagen er zo naar uit, zou dit dan alles in de war schoppen? Het is moeilijk om daar mee om te gaan, met zulke gemengde gevoelens.
Bovendien wordt er al gauw gezegd door omstanders; "Nou, die emigratie gaat nu niet door, zeker?"
En wij zeiden dan steeds "Nou, als het aan ons ligt gaan we toch echt!" "Als we de visa hebben en André is weer gezond, dan gaan we gewoon verder met voorbereiden!"
Maar dat laatste was lange tijd geen sprake van uiteraard. Een hele reeks van chemokuren gaat je niet in de kouwe kleren zitten. André, hoewel hij tussendoor probeerde gewoon te werken in z'n bedrijf, werd steeds zwakker. Toen we dan uiteindelijk de visa kregen, in december, ongeveer 2 maanden na de medische keuringen, waren we gematigd blij! Blij omdat we dat in elk geval bereikt hadden! Maar nu was de ziekte van André een grote dwarsligger natuurlijk! En hij was zodanig ziek dat de specialist tegen hem had gezegd dat 'hij deze keer weinig kans maakte om het te overleven' (vond ik een heel vreemde en verkeerde uitspraak trouwens!).
Maar André was vol goede moed en vastbesloten om zijn plannen waar te maken en te gaan verhuizen naar Canada! En tot op de dag van vandaag zijn we ervan overtuigd dat dat hem heeft gered!
De operatie was het laatste van het behandelplan en viel erg tegen. Er werd een hele grote snede gemaakt, schuin en dwars over z'n maag en buik. Hij heeft daar ontzettend veel pijn van gehad. En moeite om er weer bovenop te komen. Maar de uitslag van de biopties van de overgebleven weefsels was fantastisch! Alles was kankercelvrij! André belde me op, gelijk nadat de arts hem dit had verteld, vanuit z'n ziekenhuisbed; "We kunnen naar Canada!"

We hebben in die tijd van behandelingen en zorgen heel veel steun gehad van onze familie. En dat hadden we hard nodig. Want André was ziek en ik was doodmoe! Doodmoe van alle emoties en de drukte die het met zich meebracht.
Daarbij was het ook nog zo dat onze oudste dochter, mochten we toch in Nederland blijven, het volgende jaar naar de middelbare school zou gaan. En dus moesten we ons oriënteren. Dat betekende naar open avonden gaan die er juist in die tijd werden georganiseerd. Ik herinner me dat ik me, met onze dochter, daar naar toe sleepte en nauwelijks m'n ogen(en oren) open kon houden van vermoeidheid. Ja, dat waren zware tijden!

Maar uiteindelijk is het toch allemaal goed gekomen. André kon, toen we dan toch naar Canada vertrokken waren, ter plaatse terecht voor controles in het ziekenhuis en na vijf jaar werd hij volkomen gezond verklaard!

De medische keuring.

Die medische keuring kan alleen plaats vinden bij een door de Canadese ambassade goedgekeurde arts. Een huisarts in ons geval.
Wij reisden ervoor naar Amsterdam.
De twee volwassenen, André en ik, en onze dochter die boven de 10 jaar was gingen eerst voor een röntgen foto van de longen en ook werd er bloed afgenomen bij alleen André en mij. Wat we wonderlijk vonden was dat er voornamelijk naar geslachtsziekten gekeken zou worden! 
Daarna de lichamelijke keuring, één voor één naar binnen en dan beklopt en bekeken worden.....we vonden het wel vermakelijk!
Ook moesten we nog vragenlijsten invullen en achteraf nog wat informatie bij de huisarts aanvragen en nasturen.

En toen alles weer verzameld was werd dit weer naar de ambassade gestuurd. En konden wij weer verder wachten. Maar dit keer met het idee dat alles aan onze kant was gedaan en dat het nu aan hen was om een beslissing te nemen.
Er werd trouwens gezegd dat het nog ongeveer twee maanden ging duren.

Toch naar Ontario?

Omdat we er zo naar uitkeken en het erg lang duurde allemaal, vonden we, besloten we om die vriend in Ontario toch maar te vragen of hij iets voor ons kon doen.
Hij zou ter plaatse (Ontario) voor ons een verblijfsvergunning aanvragen met een aanbieding voor een baan in zijn bedrijf. Hij moest daarvoor aantonen dat hij niemand anders (in Canada) kon vinden voor die functie, zodat hij André nodig had.
Hij schreef daarvoor een brief en diende dat in bij de 'Employment and Immigration' afdeling van de Canadese regering. Al na een kleine week kwam het akkoord! We moesten nu beslissen of we daarmee verder wilden gaan en hoe snel we al in Canada zouden willen zitten. Er moest alleen nog wel een plan gemaakt en ingediend worden. En dat is dus uiteindelijk nooit gebeurd. We weten niet precies wat er aan de hand was maar er gebeurde vervolgens niets meer.

Gelukkig kregen we al heel gauw woord van Buysse dat onze aanvragen voor de medische keuringen binnen waren gekomen. Dat betekende dat we niet voor intervieuw hoefden en dat de keuringen de laatste horde zouden zijn! Dat was dus heel gunstig!
We waren nu ongeveer 5 en een halve maand ver in het hele proces. Het ging toch wel iets sneller dan we aanvankelijk dachten dat het zou gaan!

Huizen kijken.

André kreeg een uitnodiging van die vriend in Ontario om samen met een andere vriend, die in B.C. woonde naar een business overeenkomst te kijken. Er was sprake van een produkt dat André in opdracht van de twee vrienden in zijn toekomstige eigen bedrijf zou kunnen produceren. Daarvoor moest hij naar Grimsby, Ontario voor een afspraak met de mannen. (De vriend uit B.C. zou ook daarheen komen.) Dus vloog André voor een weekend naar Toronto.
Die overeenkomst is niks geworden maar hij had natuurlijk wel de kans om eens goed om zich heen te kijken daar. En wat huizenkrantjes mee te nemen. Dus thuis hebben we verlekkerd naar al die, hele goedkope huizen gekeken in dat krantje.

Voor huizen op internet ga naar  http://www.mls.ca/

Alles gaat anders.

Als er iets is dat ik wel geleerd heb in het hele proces van emigreren dan is dat 'aanvaarden dat "alles" anders gaat dan je denkt' en 'aanpassen'! Want ik kan wel zeggen dat "niets" gaat zoals je het verwacht!
Dat begint al met je aangevraagde papieren van het gemeentehuis. Ik bedoel, hoe moeilijk is het om een standaard formuliertje in te vullen en op te sturen? En waarom moeten sommige dingen weken duren?
Maar, zie het maar als een goeie oefening voor later, als je met je hele hebben en houwen in het nieuwe land zit want ook dan gaan dingen vaak net even anders.

Toen wij net alles op de bus gedaan hadden naar Buysse kregen we een telefoontje van een vriend van Andre, die al in Canada woonde. Hij had lucht gekregen van onze plannen en dacht dat hij ons wel kon helpen met een verblijfsvergunning en dat we dan al binnen 3 weken in Canada zouden kunnen zitten. Dat ging ons iets te snel, eigenlijk, dus hebben we dat maar gelaten voor wat het was.Voorlopig. Hoewel het aantrekkelijk was om te kijken of de hele procedure sneller zou kunnen waren er een aantal bezwaren; zo zou Andre minimaal een half jaar bij deze man in zijn bedrijf moeten werken en bovendien zouden we dan naar Ontario en dus niet naar B.C. moeten verhuizen. Daarbij zou het waarschijnlijk om een tijdelijke vergunning gaan. En wij wilden toch echt wel emigreren en niet na een jaar of iets langer verplicht worden om weer naar Nederland terug te keren.

Opruimen.

Omdat je weet dat het toch nog een behoorlijke tijd gaat duren en je dus niet weet of je al voorbereidingen moet gaan treffen ga je waarschijnlijk zoeken naar relaterende bezigheden die sowieso nodig zijn. Zo ging ik vooral opruimen, weggooien, sorteren....
Ik vond het leuk om ermee bezig te zijn en voor mijn gevoel aan mijn 'emigratie te werken' en tegelijkertijd werd mijn huis en tuin een stuk overzichtelijker.
André ging daarnaast ook het houtwerk schilderen en andere klusjes in en om het huis opknappen. Als we later het huis zouden verkopen zou dat uiteraard gunstig zijn voor de waardebepaling van het huis. En als we uiteindelijk toch niet zouden gaan dan hadden we gewoon voor onszelf noodzakelijk onderhoud gepleegd.

Waar wil je wonen en wat ga je doen?

Bij het aanvragen van de visa hebben we aan moeten geven waar in Canada we wilden gaan wonen en wat we van plan waren te gaan doen.
Dat laatste is heel belangrijk. Er wordt echt gekeken of je een waardevolle aanvulling bent voor het land en of je voor jezelf zal kunnen zorgen.
André was in Nederland eigen baas als machinebankwerker en ook ontwikkelde en repareerde hij diverse machines voor de bloemen-en papier industrie. Hij had ook een zelf ontworpen produkt dat hij produceerde voor een bedrijf.
Wij besloten om aan te geven dat André eigen baas zou worden in Canada. Hij zou dat produkt ook hier weer gaan produceren en dan naar Holland sturen. De machines, zoals de draai- en freesbanken die hij bezat zouden we meenemen. Wat belangrijk is te weten is dat als je dit invult op je visum aanvraag, er van je verwacht wordt dat je dat ook gaat doen. Dat wordt ook gecontroleerd als je eenmaal in Canada bent. Er werd ons daarbij nog verteld dat we ook minimaal één man personeel zouden moeten aannemen. Ook dat wordt gecontroleerd! Wij zouden na ongeveer een half jaar in Canada een telefoontje krijgen waarin gevraagd werd naar het personeel dat we hadden. Gelukkig was dat toen in orde, dus ik weet niet wat de consequenties zouden zijn als je hier niet aan voldoet.

Wat betreft de plek waar je gaat wonen, dat komt niet zo nauw. Wij wilden naar B.C. We waren een jaar of 15 daarvoor in B.C. op vakantie geweest en ik was helemaal verliefd geworden op die provincie. Toen al. André was voordat wij een relatie hadden, vanwege zijn werk bij de K.L.M. al in meerdere andere provincies geweest maar ikzelf had alleen maar deze gezien. Als ik aan Canada dacht dacht ik aan de Rockies, Vancouver Island en beren en cougars. Dat is waar ik heen wilde. Uiteindelijk is het door omstandigheden Ontario geworden. Maar dat is dus niet zo'n punt wat betreft je aanvraag. Niet zoals hetgeen je gaat doen is het niet zo belangrijk waar je uiteindelijk gaat wonen.
Wij hadden toen we ze kregen 'bestemming British Columbia' op onze 'landings papieren' staan en gingen daarmee naar Ontario.

Familie en vrienden inlichten.

Je familie en vrienden inlichten over je plannen is een verhaal apart. Hoe vertel je je moeder dat je voornemens bent om op 7000 kilometer afstand te gaan wonen?

Wij hebben het bijna onmiddelijk nadat onze kinderen het wisten aan alle familie verteld. En ook aan de school en vrienden. De kinderen zouden natuurlijk niet hun mond dicht kunnen houden, dachten we, en we vonden het wel zo netjes om het zelf te gaan vertellen en niet dat onze geliefden het via via zouden moeten horen. Ik ben zelf apart naar mijn moeder gereden om het nieuws te brengen en André is naar zijn ouders gegaan. Verder hebben we een aantal verjaardagen die er toen net aan kwamen gebruikt om anderen in te lichten. En sommige mensen heb ik gewoon opgebeld.
Toen ging het nieuwtje heel snel rond en na een week wist voor mijn gevoel de hele wereld het.
Dan krijg je dus dat je moet gaan uitleggen waarom en hoe en wanneer, als je mensen tegen komt. Niet altijd even prettig, vooral als het mensen zijn die je nauwelijks kent die het vragen. Je leert dus heel snel om voor jezelf op te komen en even wat vaags te zeggen en jezelf te excuseren.

De mensen die je na aan het hart liggen moet je wel wat gevoeliger mee omgaan. Er waren er verschillenden die het helemaal niet leuk vonden. Maar alles went. Na een poosje raken ze aan het idee gewend en gaan ze met je mee denken en hulp aanbieden.
Althans dat was onze ervaring.

Wachten.

Nadat al onze papieren opgestuurd waren was er voorlopig erg weinig dat we nog konden doen.
We hadden te horen gekregen dat het waarschijnlijk een jaar tot ruim een jaar zou duren voordat het rond zou zijn en we de visa in handen zouden hebben.
Het enige dat nog moest gebeuren van onze kant was de medische keuring maar die was later in het hele proces gepland. Ook zou het nog zo kunnen zijn dat we voor een intervieuw opgeroepen zouden worden. Toen was de procedure dat er eerst bepaald zou worden of onze hele papierhandel en dus al onze "kwaliteiten" genoeg zouden zijn. En aan de hand van de uitslag daarvan zouden we eerst voor een intervieuw opgeroepen worden of gelijk voor de medische keuring.
De intervieuws worden voor sommige mensen nodig geacht vanwege aanvullende informatie die men van je wilt of dat er twijfel is over je "waarde" voor het land. ook als je ingevuld hebt dat je niet zo goed Engels spreekt heb je veel kans op een intervieuw. De intervieuws vinden ook plaats aan het eind van de hele procedure. Als je voor intervieuw gaat en/of keuring is het einde in zicht.
Zo ver was het nu nog niet voor ons.
We hadden wel ons huis laten taxeren voor ons financieel rapport maar we zouden voorlopig nog wachten met het te koop aan bieden. In die tijd was een huis verkopen niet zo'n probleem. Dachten we.

Omdat ik vol enthousiasme en optimistisch wilde blijven over onze op handen zijnde emigratie ben ik begonnen met een album, waarin ik alles opschreef en bijhield. Plaatjes erbij geplakt. Tekeningen van de kinderen. Emailtjes van vrienden uitgeprint en erbij....en alles wat met onze emigratie te maken had. Niet alleen gaf dat een mogelijkheid om m'n (emigratie)ei kwijt te kunnen maar die map is nu ook een heel leuk naslagwerk.

Het huiswerk.

Wat we gelijk moesten doen was papieren verzamelen. Een 'bewijs van goed gedrag' bijvoorbeeld. Die konden we bij de gemeente aanvragen. Uittreksels van geboorteregisters, huwelijkspapieren, diploma's, boekhoudkundige papieren en zo nog wat meer. De boekhoudkundige papieren waren vooral om bewijs te leveren dat we minimaal 250,000 dollar mee zouden nemen. Dat was toen het minimum aan geld wat je nodig had om te kunnen emigreren. Dat kun je uiteraard besteden aan een huis in Canada en dat is wat wij later ook hebben gedaan. Wij konden dat geld halen uit de overwaarde van ons eigen huis in Nederland, iets wat denk ik het geval is bij de meeste mensen die willen emigreren.

Toen alles was verzameld stuurden we het naar Buysse en daar werden alle papieren vertaald en opgestuurd naar de Canadese ambassade in Bonn.
Bij de ambassade wordt uiteindelijk bepaald of je de visa krijgt en dus of je mag emigreren naar Canada. Er wordt gewerkt met een puntensysteem, waarbij het geldbedrag dat je meeneemt een aantal punten waard is, je diploma's zijn punten waard, je gezondheid enzovoort.
Ik weet niet precies wat het aantal punten is dat je moet hebben maar alles wordt tegen elkaar afgewogen en wat minder in een bepaald gebied, bijvoorbeeld het geld, kan goed gemaakt worden door je vakkennis bijvoorbeeld.

Om een gezondheidsverklaring voor alle leden van het gezin te verkrijgen zouden we later naar een keuring gaan, daar zal ik een andere keer over vertellen. Wat ik nu wel even wil zeggen is dat het niet zo is dat je helemaal niets mag mankeren. André had een aantal jaren geleden kanker gehad en dat was uiteindelijk geen probleem. En ik heb later gehoord van een volwassene met epilepsie en een kind met autisme die ook gewoon een visum hebben gekregen. Het is dan dus wel zaak dat je op een ander vlak sterk uit de hoek komt met bijvoorbeeld hele goede diploma's of een beroep of vakkennis waar naar gevraagd wordt omdat er een tekort aan is in Canada. Gelukkig had André dat. Hij had jaren bij de K.L.M. gewerkt in de motoren afdeling als machine bankwerker en nu was hij eigen baas als bankwerker. Hij had in de tijd bij de K.L.M verschillende aanvullende diploma's gehaald en hij was van alle markten thuis betreffende metaal en techniek.
Ikzelf had een verpleegkundig diploma, iets wat minder indruk maakte omdat dat in Canada niet hetzelfde waard is. Ik zou als ik hier ook weer verpleegkundige zou willen worden, aanvullende papieren moeten halen. Toch werd ook mijn diploma meegenomen in het geheel.

Als je alles bij elkaar hebt en hebt opgestuurd kan het grote wachten beginnen.

De kinderen deelgenoot maken.

En dan zit je in de auto. Met je "huiswerk" in je handen. Met meer zekerheid dat het een goed idee is....ook de mensen die verstand hebben van emigreren geloven immers in je...Maar bijna onmiddelijk gaan de twijfels toeslaan. 'Is het echt een goed idee?'
Voordat we het de kinderen gingen vertellen moesten we dat echt heel erg zeker weten. Gelukkig was de rit naar huis vrij lang en konden we elkaar overtuigen dat het een prima idee was!
Toen de kinderen uit school kwamen hebben we ze verzameld en hebben we ze het verteld. Zij waren toen nog net 6, 8 en 10 jaar. En ze namen het heel goed op. Het is natuurlijk ook heel onwerkelijk en kinderen van die leeftijden staan meestal open voor nieuwe dingen. Bovendien zeiden we erbij dat er eerst nog heel veel moest gebeuren en dat het nog niet zeker was dat het zover zou komen.

En ja, we hebben het de kinderen 'verteld' en niet gevraagd of ze wilden! Mijn mening is dat je dat je kinderen niet aan kunt doen, die verantwoordelijkheid. Net zoals je andere beslissingen maakt als ouders voor je gezin vonden we dit ook vallen onder de dingen die je gewoon bepaalt als ouders. Dat neemt niet weg dat dat voor andere mensen misschien anders ligt en het hangt uiteraard ook af van de gezondheid, de aard en de leeftijden van je kinderen.

Maar wat het allemaal in zou gaan houden en wat het zou veranderen in hun leventjes ...daar hadden ze toch nog echt geen notie van. Trouwens, wij, hun ouders, ook niet!

De eerste actie.

De eerste, daadwerkelijke actie die we ondernomen hebben, na het denken en het nemen van het besluit, was een emigratieconsultant bellen. We hadden een advertentie in de krant zien staan van meneer Frans Buysse http://www.emigratie.nl/cmsweb/index.php en we besloten deze maar eens te bellen voor een afspraak. Misschien zijn er meer van deze bureaus, dat weet ik eigenlijk niet echt, want het bureau van Buysse heeft ons na dit eerste contact goed geholpen. (Maar ga voor jezelf even na of er meerdere zijn en maak daarin je eigen besluit.)
Je kunt er ook voor kiezen om zelf alles uit te zoeken en te regelen. Maar bedenk wel dat er een hoop bij komt kijken. Je hebt verschillende papieren en certificaten nodig en hier (bij zo'n bureau) weten ze precies wat je nodig hebt en hoe je daar aan kunt komen.
Bovendien begint je bezoekje met een oriëntatiegesprekje waarin de consultant met je overlegt en uitzoekt of je kans zult maken om een visum te krijgen en of in jouw geval een emigratie kans van slagen zult hebben. Je hebt namelijk een visum nodig voor ieder lid van je gezin dat meegaat.

Enfin, ons eerste bezoekje was voor ons heel spannend. Alsof het nu echt ging beginnen. En dat ging het ook natuurlijk. Er wordt van je verwacht dat je besluit of je doorgaat na dat eerste gesprek of dat je er toch maar van afziet. Wij waren heel optimistisch na het gesprek. We begrepen dat er wel heel veel bij zou gaan komen kijken en dat het best heel lang kon duren voordat we de visa in huis zouden hebben, maar er was bij de consultant wel positiviteit over onze kans van slagen.

Het besluit.

Het is al "heel" lang geleden maar ik weet nog precies hoe het voelde toen we tegen elkaar zeiden; "Laten we er voor gaan!" Heel onrealistisch eigenlijk...alsof het een toneelspel was waarin we terecht waren gekomen. Maar we waren er heel zeker in. Echt alsof er een knop om was...wij gingen emigreren.
Maar voordat we zover waren was er natuurlijk wel wat denkwerk aan te pas gekomen. Eerst is het een idee. En schud je het van je af. "Doe niet zo raar...." Maar dan komt die gedachte steeds meer op. En ga je denken; 'Anderen doen het toch ook?' 'Waarom wij niet?'
En dan ga je er eens voorzichtig over praten. In ons geval was het zo dat André, mijn wederhelft, gelijk 'Ja' zei. Hij had in het verleden, voordat wij samen waren, ook al eens een poging gedaan en dat was op niks uitgelopen. En hij dacht eigenlijk dat ik nooit zo'n stap zou willen zetten. Dus toen ik er over begon haakte hij gelijk in.

Wat was de reden?

We wonen nu al 9 jaar in Canada maar nog steeds vragen mensen naar de reden van onze emigratie. En ik sta altijd een beetje met m'n mond vol tanden. Want wat was eigenlijk de reden? Werk? Gedeeltelijk. De natuur? Ook belangrijk...maar niet de reden. Avontuur? Dat vooral denk ik. Toch is er niet echt een rationele verklaring te geven waarom. "Gewoon...zomaar" is geen goed antwoord maar toch voelt het af en toe wel zo. We bedachten het opeens, we gingen er aan werken, en voila...'plotseling' woon je al 9 jaar in een "ander land"!

Natuurlijk ging het niet zo gemakkelijk als ik hierboven beschrijf en ik zal daar in dit blog verder over uitweiden.