Nieuwe dokter

En dan moet je natuurlijk ook een nieuwe dokter zoeken. En een tandarts.
Gelukkig konden we terecht in het medisch centrum in Beamsville, hier vlakbij.
Er werd verwacht dat we voor een kennismakings (onder-) bezoek zouden komen.
De tandarts vond ik geen probleem, daar ga je toch ieder half jaar heen.
De huisarts echter....daar zat ik niet echt op te wachten. Mensen hier zijn gewoon om een jaarlijkse lichamelijke check-up te krijgen. In het kort genoemd their "Annual". Dat werd ons ook voorgesteld uiteraard. Ik moet bekennen dat wij daar niet echt aan mee hebben gedaan. In de afgelopen 10 jaar in Canada heb ik de dokter hooguit 5 keer gezien en dan alleen bij problemen. Die jaarlijkse visites zie ik niet zo zitten.
Maar de eerste keer zijn we natuurlijk braaf gegaan. Bloedonderzoek, urine onderzoek, lichamelijk onderzoek enzovoort. Zoals gewoonlijk was bij mij m'n bloeddruk weer hoog. Met het gevolg dat daar weer een punt van werd gemaakt en ik terug moest komen. Later was alles okay gelukkig!
André was natuurlijk een ander verhaal. Voor hem moesten we een specialist zoeken voor z'n controles. Hij was immers pas genezen van kanker. In de opvolgende jaren bleek hij steeds gezond en uiteindelijk hebben we na een jaar of 4 ook dat hoofdstuk afgesloten.

Anonimiteit

Vooral de eerste 4 weken toen de kinderen nog niet naar school gingen, voelde ons leven in Canada aan als een grote vakantie en we kenden bijna niemand.
In die tijd wanneer ik naar de winkel ging was ik behoorlijk anoniem. Mensen groetten vriendelijk maar niemand wist wie je was.
Op een bepaalde manier vond ik dat wel prettig. Niet dat ik geen vrienden of kennissen wilde maken maar het gaf een bepaald gevoel van plichteloosheid en zorgeloosheid.
Al die andere mensen waren druk met werk en verplichtingen, ík had het gevoel dat wij volkomen vrij waren om te doen en laten wat we wilden. Ook al waren we bezig met het huis inrichten en een werkplaats schoon maken en inrichten, het voelde zorgeloos.
Dat hield uiteraard op toen de kids naar school gingen. We maakten kennis met andere ouders en juffen en meesters, en de briefjes en formulieren begonnen ons huis binnen te komen. Het was uit met de vrijheid.
De eerste dag dat ik iemand die ik (her)kende, tegen kwam in de supermarkt, staat me levendig bij.
Leuk om kennissen te hebben maar op een bepaalde manier een eind van een tijdperk, het tijdperk(je) waarin we ons vrij van aardse zorgen en plichten voelden.

Rijbewijs

In Canada moet je als Nederlander een nieuw Canadees rijbewijs halen.
En dat gaat niet zomaar door naar een instantie te stappen en een bedragje te betalen.....nee, je moet er echt voor afrijden! Twee keer zelfs!
Eerst ook nog je 'Written Test' en als je daarvoor geslaagd bent kun je een afspraak maken voor je eerste deel van je rijbewijs. Met je geschreven test heb je je G1 op zak, daar mag je mee oefenen met een persoon naast je die al enkele jaren zijn rijbewijs heeft. Dan hoop je dat je gauw terecht kunt voor je G2. Dat is echt afrijden met een examinator naast je. En daarna moet je nog een keer voor je G. Zodat je ook in het donker en op de snelweg mag rijden! ;-)
Wij hadden van tevoren in Nederland internationale rijbewijzen gehaald maar als je in Canada woont zijn die maar beperkt geldig. Heel raar eigenlijk, wij als inwoners van Canada mochten officieel niet rijden met onze rijbewijzen uit Nederland terwijl onze gasten die nauwelijks de weg weten en soms ook niet de iets andere regels kennen, gewoon legaal rond reden!
De geschreven test vonden we "een eitje" maar het afrijden werd een ander verhaal!
André slaagde gelukkig gelijk voor beide delen maar ik zakte voor ieder deel een keer.
Twee keer gezakt dus. Dat is echt balen! Terwijl je al 20 jaar in Amsterdam en omstreken zonder ongelukken gereden hebt vertelt zo'n "snotneus" -het was een hele jonge examinator die ik had- dat je eigenlijk niet kunt rijden!
En het "grappige" was ook dat ik naar de "plaats des onheils"  reed met de auto om daar te horen te krijgen dat ik niet alleen mocht rijden (zonder toezicht ;-) en daarna weer vrolijk (nou ja, niet echt vrolijk natuurlijk als je gezakt bent!) in de auto stapte om naar huis te rijden!
Ik was dan ook blij toen ik dat eindelijk achter de rug had en nu rij ik al weer 10 jaar rond zonder problemen!
Getting an Ontario Driver's License

De taal

De Engelse taal is voor de meeste Nederlanders geen enkel probleem.
Dus ook voor ons niet in het begin.
Je kunt je altijd wel duidelijk maken, soms met handen en voeten, maar een basiskennis van het Engels heeft iedere Nederlander wel in zich.
Vooral de kinderen pakken het heel makkelijk op en spreken binnen no time zonder accent de Engelse taal. Op school kregen zij een half jaar extra engelse les, E.S.L. Dat betekent English as a Second Language. Maar ik denk dat ze het meeste leerden van de gewone omgang met andere kinderen en de juffen en meesters.
Voor ons, volwassenen, ging het iets anders.
Als je geen angst hebt om Engels te spreken kun je je overal goed redden, maar je spreekt uiteraard met een dik accent. Wat vragen oplevert, zo van "Where are you from?" en "Are you Dutch?" met daar achter aan "I have a Dutch cousin" or "....Dutch parents" of wat dan ook.
Opvallend veel mensen hier hebben Nederlandse wortels. Maar het valt ook op dat de meesten geen Nederlands hebben leren praten van hun ouders. Of ze spraken het wel als klein kind wat over ging toen ze naar school toe gingen. En vaak weten ze alleen enkele woorden in het Nederlands, zoals bijvoorbeeld 'Deugniet'!
Op het moment dat je vrienden krijgt en echte gesprekken wilt voeren is het in het begin wel eens moeilijk om precies te vertellen wat je bedoelt.
Gevoelens, bepaalde uitdrukkingen...dan sta je wel eens met een mond vol tanden. En ga je dus ook wel eens de mist in. Ik bedoel maar; 'Dat slaat als een tang op een varken' vertaal je niet als 'That hits like pincers on a pig'! Later leerde ik om "That makes no sense! " te zeggen!
Maar geduld loont. Als je je tussen de mensen begeeft leert het snel. En Canadesen zijn behulpzaam genoeg. Ze zullen je niet gauw corrigeren maar je kunt altijd vragen hoe je iets precies moet zeggen.
Nee, ik heb nooit het gevoel gehad dat de taal een probleem was! Ook al heb ik nog steeds wel eens moeite, als ik een woord niet weet, maar er is niemand die je er op aan kijkt. Ze zijn immigranten gewend hier! En de Canadese bevolking is over het algemeen erg aardig!

De eerste schooldag

We hadden de week daarvoor de school al een keertje bezocht en kennis gemaakt met de meesters en juffen, dus helemaal onbekend was het niet voor de kinderen.
Toch was het reuze spannend!
Voor het eerst ook met de schoolbus mee. Die schoolbus is heel erg handig en goed geregeld. Vantevoren krijg je het schema en weet je hoe laat de kinderen klaar moeten staan. Je betaalt er niet voor, als je tenminste gebruik maakt van de toegewezen public school, zodat je in de juiste area woont. Het ligt wat anders voor de private schools denk ik. Wij hebben gekozen voor het public school system omdat de school in ons gebied heel goed over kwam bij ons en we geen redenen hebben op religieus vlak om voor een christelijke of katholieke school te kiezen. Voordeel is dat de school je geen geld kost! Ja, je betaalt bij je property belasting een deel voor het schoolsysteem maar dat moet je toch. En de bussen hoeft ook niet (extra) voor betaald te worden. Goed geregeld vinden wij!

(de foto is niet van die tijd, deze heb ik vorig jaar nog genomen)

De eerste dag school was voor de kinderen behoorlijk vermoeiend en spannend. Al die nieuwe indrukken! Al die kinderen die ze niet konden verstaan maar die hen wel heel interessant vonden en dus voortdurend tegen hen aan praatten. Deze eerste schooldag was de enige keer dat één van de kinderen zich liet ontvallen naar Nederland terug te willen. Daarna hebben we dat nooit meer gehoord!
En binnen 3 maanden spraken alle drie de kinderen vloeiend Engels! Een vaardigheid die André en ik hoogst waarschijnlijk nooit onder de knie zullen krijgen!

Settelen

En al lijkt het een vakantie, je weet dat dat het niet is natuurlijk!
Behalve leuke dingen doen is het ook zaak om je leven in te gaan richten zodat je je centen kunt verdienen om te leven.
André ging z'n eigen zaak voortzetten, z'n metaaldraaierij. Hier heet het dat hij 'tool and die maker' is.
Zijn bedrijfje ging dan ook AVL Tool and Diemaker Inc. heten.
Om dat te registreren moesten we naar de lawyer. We vonden een goeie in St. Catharines en daar zijn we uiteindelijk altijd gebleven voor alle juridische zaken die afgehandeld moesten worden.
De werkplaats hadden we al gevonden tegelijkertijd met het huis en nu moest die schoongemaakt worden. We kregen hulp van werknemers van onze vriend hier en ook de kinderen hebben een dagje geholpen.
De container was een paar dagen na onze aankomst ook gekomen en tegelijkertijd gingen de oude eigenaars naar hun nieuwe stek.
Het huis was pico bello achtergelaten. Het was zo te zien nog niet zo lang geleden helemaal van binnen geschilderd. Er zaten ook bijna geen gaatjes van spijkers in de muren. En het was brandschoon! Heerlijk!
Toch ben ik met een emmertje sop en een dweiltje aan de gang gegaan. En met iedere schone deur en kast werd het huis meer eigen!
En daarna gingen de spullen erin. Eerst de grote dingen. De banken en bedden. De bedden werden gelijk opgemaakt en de kinderen gingen hun eigen dozen uitpakken.
In Nederland hadden we alle dozen genummerd en er waren lijsten met alles wat erin zat. In het Engels want die lijsten waren nodig voor het invoeren van al het spul dat we over lieten komen.
Ook de werkplaats moest weer helemaal ingericht worden. Er werd een kleine kraan gehuurd en zo werd alles weer uit de container gehesen. Al met al was het een hele toestand maar de moeite waard. Het is onbetaalbaar om allemaal nieuwe draaibanken en dergelijke te moeten kopen!
We hadden voor het huis niet zoveel apparaten meegenomen. De elektra is hier anders en je hebt converters nodig om de juiste voltage te krijgen. In Nederland is alles afgestemd op 220-240 Volt en hier in Canada is het 110-120. Daarom hebben we de wasmachine, de droger en andere apparaten van de verkopers van het huis overgenomen. Dat hadden we van tevoren al geregeld en behalve de naaimachine, onze Nederlandse televisie en videorecorder (en converters) hadden we geen apparatuur mee. Dus hoefden we ook niet een zware wasmachine of koelkast naar binnen te dragen. Dat stond er allemaal al. Ideaal!
Nog even over die Nederlandse video's, alle kinderfilms op video en de opgenomen familiefilms wilden we nog steeds kunnen blijven bekijken. Het systeem is hier echter anders dan in Europa en een Europese film werkt niet in een recorder hier. En een Europese videorecorder werkt ook weer niet via de televisie van hier. Vandaar dat we een T.V. en een videorecorder mee hadden genomen uit Nederland.

We hebben een behoorlijke grote tuin en een hoop gras! Er was een handmaaier achtergebleven en de eerste weken hebben we die gebruikt. Want het gras groeit gewoon door dus ook dat moest gebeuren in de tussentijd. En hoewel we geen hekel hebben aan dat werk waren we dat gedoe met dat handdingetje gauw zat. Dat duurde dagen! En tegen de tijd dat je klaar was kon je weer opnieuw beginnen!
Dus het eerste grote ding wat werd aangeschaft was een lawn mower waar je op kunt zitten! Sinds die tijd heeft André altijd zingend dat werk gedaan.
Ook moesten we nog onze  healthcards regelen. Onze Social Insurance Number cards hadden we al voor André en mijzelf. Voor de kinderen was dat niet persé nodig.
En in de laatste week van de vakantie hebben we het schooltje bezocht. Campden Public School
In Nederland zou Saskia, onze oudste dochter inmiddels naar de brugklas gegaan zijn maar hier duurt de lagere school 2 jaar langer. Pas als de kinderen 14 jaar zijn gaan ze over van elementary school naar high school. Het was wel zo prettig voor haar om nog samen met haar broer en zus naar een meer beschermde omgeving te gaan die eerste jaren.
Het was immers allemaal al spannend genoeg!

Vier weken Vakantie

De eerste 4 weken was het nog vakantietijd voor de kinderen.
En aangezien we op een heel nieuwe plek waren met een grote tuin en van alles om te ontdekken voelden zij zich voornamelijk alsof ze op een lange, heerlijke vakantie waren.
We hebben uiteraard ook allerlei zaken geregeld (daarover later meer) maar dat ging allemaal op een ontspannen manier.
We hebben tussendoor ook van alles bezocht, zoals Balls Falls ,hier vlakbij.
Ook hebben we een strandje aan lake Erie en een park aan Lake Ontario bezocht. Ons huis staat in het stukje land tussen deze meren, Niagara Peninsula (schiereiland) ook wel genoemd, en dus zijn beide meren goed te bereiken. Niagara Peninsula
En uiteraard hebben we Niagara Falls bezocht! Heel erg indrukwekkend! Niagara Falls

Filmen

Van André's moeder hadden we een filmcamera gekregen.
Met het verzoek om maar veel te filmen en de filmpjes op te sturen naar haar, dan zou zij ze wel verspreiden onder alle familie.
En gefilmd hebben we, of eigenlijk heb ik, want ik vond het heel leuk om te doen. En er zijn in het begin zoveel nieuwe dingen te zien en dus ook te filmen.
Het begon al in Nederland. daar hebben we voor onszelf nog wat in de omgeving van ons oude huis gefilmd. En de weg naar oma en opa. En naar het zwembad. En bij andere familieleden in huis. Enzovoort.
En dan wat van het afscheid, de vliegreis, de aankomst en de eerste dagen in Canada.
In Canada was er zoveel om te filmen; Het huis, het gastenverblijf, de grote tuin, de eekhoorns, de anders-dan-in-Nederland vogels, de postbode en de leuke mailbox en ga zo maar door.
In no time had ik een bandje vol en kon ik het opsturen naar Nederland.
Let wel, dit was vóór het Skype- en facebook-tijdperk!

Voordat we de filmpjes opstuurden namen we het wel eerst voor onszelf over op VHS banden. En zo hebben we een kast vol met beeld en geluid van ons emigratie avontuur. Een (voor ons) kostbaar bezit!

De eerste dag

We waren al vroeg wakker, die eerste dag. Om kwart over 5 stonden we op.
We hielden het niet langer uit "in bed"omdat we ten eerste naar verhouding vroeg waren gaan slapen, om half 10 al. Ten tweede was onze biologische klok nog ingesteld op Nederlandse tijd. En ten derde, de allerbelangrijkste reden denk ik, lagen we zeer beroerd!
Met alleen een dunne slaapzak tussen jouw lijf en een linoleum vloer slaap je niet echt goed. Voortdurend lagen onze schouders en heupen in de verdrukking!
We liepen al vroeg buiten. Onze nieuwe omgeving verkennen.

We hadden een auto "gekregen" van onze vriend hier in de buurt. En dus konden we met de auto ook nog verder de omgeving verkennen.
We zijn bij het strand in Grimsby geweest en naar het plaatselijke zwembad.
Bij de Giant Tiger kochten we wat goedkope matjes en dekentjes omdat we zeker nog twee nachten in het gastenverblijf zouden moeten slapen en we nog niet wisten wanneer de containers met onze spullen zouden komen. Omdat we natuurlijk ook geen pannen en borden en bestek en alles wat je zoal nodig hebt om een huishouden te voeren hadden, gingen we voortdurend uit eten. Dat was wel apart voor ons doen!
Onze hond Tessa had ondertussen de tijd van haar leven met die grote tuin!
En ook met de hond van de "oude eigenaars", die er immers ook nog was.

Ondanks de ongemakken waren we voornamelijk blij en tevreden om eindelijk in Canada te zijn!
In mijn verslag in m'n map met 'alles over de emigratie' heb ik staan dat we ook nog even 'naar huis' hebben gebeld! We voelden ons dus nog niet echt thuis!
Maar dat zou gauw goed komen!

De reis

Het vliegtuig ging pas s'middags dus we hoefden niet voor dag en dauw op. We konden rustig ontbijten met z'n allen en om half 11 kwamen Rob en Greet, André's broer en z'n vrouw, met hun wat grotere auto om ons te helpen naar het vliegveld te brengen. We hadden in totaal 9 koffers en Tessa in de reisbench en nog wat kleinere tassen die als handbagage mee zouden gaan. Voor 5 personen zou dat moeten kunnen.
Op Schiphol kwamen ook de andere naaste familileden om afscheid te nemen.
Alleen één zus van mij met haar gezin was er niet want zij waren op vakantie. We hadden eerder op de dag wel met haar gebeld.
Met z'n allen hebben we gezellig koffie gedronken op Schiphol.
En toen kwam het moment van afscheid nemen. Mijn moeder huilde, André's moeder huilde, diverse nichtjes van de kinderen huilden.....anderen deden hun best om zich groot te houden....En wij? Wij waren waarschijnlijk te opgewonden om heel erg verdrietig te zijn.
Het was een beetje een opluchting om eindelijk door die deur te stappen en na het laatste zwaaien gewoon met z'n vijfen te zijn.
Op naar het nieuwe leven!
Eerst moesten we natuurlijk weer wachten voordat we het vliegtuig in mochten. En we hadden ook nog 3 kwartier vertraging!
Toen we eindelijk op onze plek zaten en het vliegtuig begon te rijden hebben we nog gezwaaid naar wat mensen op het uitkijkterras buiten. We konden niet zien wie het waren omdat het te ver weg was maar later hoorden we dat mijn moeder en broer met z'n vriendin daar op dat moment hadden gestaan.

En toen was het 'Dag Nederland...tot ooit!'

De reis ging prima. Het was voor de kinderen, 12, 10 en 8 jaar oud, een hele zit. Ze zaten voor het eerst in hun leven in een vliegtuig en dan gelijk zo'n lange reis!
In Toronto aangekomen moesten we via 'Immigration' omdat de kinderen nog moesten "landen". En ook de hond ophalen kon daar. Verder geen problemen bij de douane.
We werden opgehaald door een werknemer van onze kennis in Ontario en die bracht ons naar ons huis.

Het was inmiddels avond geworden en met het tijdsverschil van 6 uur waren we het inmiddels behoorlijk zat!
De vorige eigenaars van het huis zouden nog een paar dagen in ons huis verblijven, voordat zij naar Duitsland terug gingen emigreren, dus konden we niet gelijk in het huis.
Wel konden we in het gastenverblijf wat er ook bij hoorde. Daar stond alleen niets in.
En omdat de container er nog niet was en we dus geen bedden hadden moesten we op de grond slapen.
We hadden één luchtbed en twee slaapzakken mee genomen in het vliegtuig, die hadden we nog gevonden bij het bijeen rapen van de "laatste" spullen, en daar moesten we het mee doen.
Vanwege de hond konden we niet naar een motel, anders hadden we dat wel gedaan.
Tessa, de hond was trouwens totaal ontregeld uit het vliegtuig gekomen. Ze had onderweg naar de auto zelfs een toevalletje gekregen, zo beroerd voelde zij zich na al die uren in het laadruim.
Maar nu begon ze weer een beetje op te knappen.
Behalve dat we moe waren hadden we ook allemaal honger. Dus gingen we even snel naar McDonalds in het dorp.
Terug in het gastenhuisje keken we vertwijfeld naar de vloer en de twee slaapzakken en het ene luchtbed...dat werd loten! Bart, onze zoon had het geluk dat hij het luchtbed trof en de rest ging op de slaapzakken liggen. We hadden ook nog twee kussens en verder met grote handdoeken en truien en dikke sokken maakten we het ons zo comfortabel mogelijk.
Om half 10 plaatselijke tijd gingen we slapen. In Nederland was het inmiddels half 4 s'nachts. De tijd waarin onze lichamen nog leefden.
Wat waren we moe!

Huis in Nederland verkocht

Op de valreep hebben we gelukkig nog ons huis kunnen verkopen.
Er waren eerder al onderhandelingen geweest met de aspirant koper en uiteindelijk waren we overeengekomen betreffende de prijs en een paar dagen voor ons vertrek zijn de papieren getekend.
Toch wel een hele opluchting dat dat niet als 'zorg' mee naar Canada genomen hoefde te worden!

De laatste dagen in Nederland

Als dan de container op weg is en het afscheidsfeest geweest is dan is er niets anders meer dan zelf ook vertrekken. Wij hadden echter nog drie dagen te gaan voordat "ons vliegtuig ging".
En dus hang je nog wat rond. Nog even hier op de koffie, nog even daar een laatste boodschap doen.
De kinderen hadden her en der gelogeerd en waren zelfs op kamp geweest in die laatste weken. Ze kwamen terug met wasgoed en herinneringen.
De allerlaatste dag verkasten wij naar het huis van mijn zus, en droegen we de auto over aan de koper.
Zus en een broer van Andre zouden ons de volgende dag naar Schiphol brengen.
Maar eerst moesten we al onze laatste spullen inpakken. Dat viel niet mee! We hadden behoorlijk wat koffers nodig en ook de hond ging mee. Onze hond, Tessa, was al behoorlijk op leeftijd en vooral daarom hadden we besloten haar gewoon mee te verhuizen. Dat was gemakkelijker dan we van tevoren gedacht hadden. Zij zou gewoon mee mogen, in een reis"hok", als "1 stuk bagage". Ook in Canada zou ze niet in quarantaine hoeven, dus dat was heel fijn! Voor ons en voor de hond.
Maar eerst naar m'n zus. Mijn moeder kwam ook om ons nog eens lekker te knuffelen en om afscheid te nemen, dus het was een volle bak!
De laatste avond werd er patat gehaald. Met kroketten, frikadellen en kaassoufflees! Want ja, daar moesten we het in Canada zonder doen voortaan!
Het was een gezellige avond!

Afscheid nemen...

Alsmaar afscheid nemen!
Nadat we weer terug waren in Nederland ging het allemaal heel snel. We hadden nog enkele dingen te regelen, o.a. wanneer gaan we alles inpakken en wanneer komen de containers. En dan al het inpakken en weggooien natuurlijk.
Maar verder is het grotendeels afscheid nemen.  Onze verhuisdatum was 6 augustus, een goeie datum voor de kinderen. Zij zouden dan nog een weekje of 4 vakantie hebben in Canada en meteen in het nieuwe schooljaar met de andere kinderen kunnen opstarten.
Maar eerst moest er gedag gezegd worden op de "oude" school in Nederland. We hadden brownies gebakken en met zelfgefabriekte Canadese vlaggetjes erop werden deze door onze kinderen op school uitgedeeld. En de klas en juffen en meesters hadden voor hen weer van alles gemaakt om mee te geven. Tekeningen en brieven ter herinnering. Die laatste schooldag was best moeilijk!
Voor alle andere mensen hebben we een receptie georganiseerd. Gewoon in on huis, dat al behoorlijk leeg was. Ook weer lekkere toepasselijke dingetjes getrakteerd. Een wereldposter aan de muur waarop te zien was wat voor een "wereldreis" wij gingen maken en al onze naaste familie, kennissen en buren gezellig op bezoek. We kregen heel veel drop, oud-hollands snoep, klompjes etc. We mochten eens vergeten waar we vandaan kwamen.....  ;-)
Dat was ook weer een hele leuke maar emotionele dag!
De volgende dag was het de laatste dingen inpakken en de containers kwamen voor de spullen. Met hulp van enkele familieleden hebben we zelf de containers volgestouwd. De werkplaats was het meeste werk. Tientallen machines en apparatuur moest met kranen en mankracht zo gunstig mogelijk in de containers geplaatst worden. Dat was een hele klus.
Wij hebben wat spulletjes geleend voor onze laatste 5 dagen in Nederland, zoals luchtbedden en stoelen e.d. omdat al het andere inmiddels op weg was.
En dan kom je op een punt dat je voor de derde keer iemand gedag moet zeggen omdat je in die laatste paar dagen toch ook nog moet eten en je ze in de supermarkt tegen komt. En dan wordt je het zat! We keken nu echt uit naar de dag van vertrek! Alles was gedaan! We waren bekaf! Bekaf van al het regelen, inpakken, afscheid nemen, de emoties.....

Oriëntatiebezoek.

Ongeveer 4 maanden na het verkrijgen van de visa gingen André en ik op oriëntatiebezoek in Canada.
We zouden anderhalve week wegblijven. De kinderen bleven thuis, bij oma.
Voordat we vertrokken heb ik een kalender voor de kinderen en voor oma gemaakt met alle bijzonderheden voor hen erop, zoals sportclubtijden en telefoonnummers etc. zodat oma wist van hoe het er in ons gezin normaal aan toe ging, waar ze aan moest denken en waar ze terecht kon voor hulp. En voor de kinderen als leidraad en aftellijst voor wanneer we weer terug zouden zijn.

We waren van plan om een huis te zoeken en een werkplaats en ook om zoveel mogelijk alvast te regelen, zoals het "landen" (visa geldig maken) van de kinderen en onszelf, healthcards halen, Social Insurance Numbers regelen etc.
De visa hebben we geldig gemaakt gelijk na aankomst op het vliegveld. Dat ging gemakkelijk. Alleen die van de kinderen konden we niet doen omdat ze er niet bij waren.
Healthcards regelen was niet mogelijk omdat we niet langer dan 1 maand weer terug in Nederland mochten zijn. Dit was wel vervelend want er was ons verteld dat na aanvraag de healthcards pas geldig zijn na 3 maanden. We dachten dat te overbruggen met het feit dat we toch nog niet in Canada waren, maar die vlieger ging dus niet op. Dat betekende dat we voor ons allemaal een overbruggende verzekering zouden moeten afsluiten voor de eerste 3 maanden in Canada.
SIN nummers was ook alleen mogelijk voor ons zelf, niet voor de kinderen. Het was trouwens ook een hele uitdaging om voor iedere instantie het juiste gebouw te vinden.

Het huis is gelukt. We vonden een prachtig huis, waar we nu nog in wonen, en hebben er na een paar keer kijken een bod op gedaan. Aangezien ons huis in Nederland nog niet was verkocht moesten we in Nederland een overbruggingskrediet aan vragen.
De werkplaats vonden we ook na veel vijfen en zessen, die zouden we gaan huren zodra we definitief gevestigd zouden zijn.

Verder zijn we nog even langs de lagere school geweest die aangewezen was als de school voor het gebied waar "ons" huis stond. Daar werden we heel hartelijk ontvangen. Een klein schooltje met een enorme gymzaal en een gezellige en gemoedelijke sfeer. Daar hadden we een goed gevoel over!
En dan vlieg je weer naar huis. Met het gevoel met één been in Canada te staan en het andere in Nederland!

Opzeggen van abonnementen en clublidmaatschappen.

We wisten nu dat we onze visa hadden, dat we allemaal gezond waren en dat we dus konden gaan.
Maar er is nog zoveel dat je min of meer bindt aan het land waar je nu woont! Ten eerste het huis. Zolang dat niet verkocht is is het moeilijk (niet onmogelijk) om elders een ander huis te gaan kopen of huren.
Zeker in een ander land!
De scholen. Je moet de kinderen uitschrijven en er van uit gaan dat ze gewoon elders terecht kunnen.
Clubs. Ook opzeggen.
Wij hadden geen krant, maar bv wel een abonnement bij de bibliotheek. Enzovoort.
Het lijkt allemaal simpel maar is toch best een hoop geregel. Vooral omdat het allemaal tegelijk moet. En ook omdat je niet precies weet wanneer je nou weg gaat.
Dat laatste besef je op een gegeven moment en dus ga je een bepaalde periode prikken. Wij gingen uit van een maand of 6 nadat we het huis te koop hadden gezet.
Ook was het zaak om een gebied uit te zoeken waar we wilden gaan wonen, zodat we gericht naar een nieuw huis en scholen en dergelijke konden gaan kijken. Wij kozen het Niagara gebied in Zuid-Ontario. Voornamelijk omdat we daar een vriend hadden wonen en omdat het daar toch nog behoorlijk bewoond is en er industrie is. Dat laatste was belangrijk vanwege André z'n werk.
Nu konden we een oriëntatie bezoek plannen. We wisten immers waar we heen zouden gaan.

En zo werd het allemaal weer een beetje meer werkelijkheid!