Waar wil je wonen en wat ga je doen?

Bij het aanvragen van de visa hebben we aan moeten geven waar in Canada we wilden gaan wonen en wat we van plan waren te gaan doen.
Dat laatste is heel belangrijk. Er wordt echt gekeken of je een waardevolle aanvulling bent voor het land en of je voor jezelf zal kunnen zorgen.
André was in Nederland eigen baas als machinebankwerker en ook ontwikkelde en repareerde hij diverse machines voor de bloemen-en papier industrie. Hij had ook een zelf ontworpen produkt dat hij produceerde voor een bedrijf.
Wij besloten om aan te geven dat André eigen baas zou worden in Canada. Hij zou dat produkt ook hier weer gaan produceren en dan naar Holland sturen. De machines, zoals de draai- en freesbanken die hij bezat zouden we meenemen. Wat belangrijk is te weten is dat als je dit invult op je visum aanvraag, er van je verwacht wordt dat je dat ook gaat doen. Dat wordt ook gecontroleerd als je eenmaal in Canada bent. Er werd ons daarbij nog verteld dat we ook minimaal één man personeel zouden moeten aannemen. Ook dat wordt gecontroleerd! Wij zouden na ongeveer een half jaar in Canada een telefoontje krijgen waarin gevraagd werd naar het personeel dat we hadden. Gelukkig was dat toen in orde, dus ik weet niet wat de consequenties zouden zijn als je hier niet aan voldoet.

Wat betreft de plek waar je gaat wonen, dat komt niet zo nauw. Wij wilden naar B.C. We waren een jaar of 15 daarvoor in B.C. op vakantie geweest en ik was helemaal verliefd geworden op die provincie. Toen al. André was voordat wij een relatie hadden, vanwege zijn werk bij de K.L.M. al in meerdere andere provincies geweest maar ikzelf had alleen maar deze gezien. Als ik aan Canada dacht dacht ik aan de Rockies, Vancouver Island en beren en cougars. Dat is waar ik heen wilde. Uiteindelijk is het door omstandigheden Ontario geworden. Maar dat is dus niet zo'n punt wat betreft je aanvraag. Niet zoals hetgeen je gaat doen is het niet zo belangrijk waar je uiteindelijk gaat wonen.
Wij hadden toen we ze kregen 'bestemming British Columbia' op onze 'landings papieren' staan en gingen daarmee naar Ontario.

Familie en vrienden inlichten.

Je familie en vrienden inlichten over je plannen is een verhaal apart. Hoe vertel je je moeder dat je voornemens bent om op 7000 kilometer afstand te gaan wonen?

Wij hebben het bijna onmiddelijk nadat onze kinderen het wisten aan alle familie verteld. En ook aan de school en vrienden. De kinderen zouden natuurlijk niet hun mond dicht kunnen houden, dachten we, en we vonden het wel zo netjes om het zelf te gaan vertellen en niet dat onze geliefden het via via zouden moeten horen. Ik ben zelf apart naar mijn moeder gereden om het nieuws te brengen en André is naar zijn ouders gegaan. Verder hebben we een aantal verjaardagen die er toen net aan kwamen gebruikt om anderen in te lichten. En sommige mensen heb ik gewoon opgebeld.
Toen ging het nieuwtje heel snel rond en na een week wist voor mijn gevoel de hele wereld het.
Dan krijg je dus dat je moet gaan uitleggen waarom en hoe en wanneer, als je mensen tegen komt. Niet altijd even prettig, vooral als het mensen zijn die je nauwelijks kent die het vragen. Je leert dus heel snel om voor jezelf op te komen en even wat vaags te zeggen en jezelf te excuseren.

De mensen die je na aan het hart liggen moet je wel wat gevoeliger mee omgaan. Er waren er verschillenden die het helemaal niet leuk vonden. Maar alles went. Na een poosje raken ze aan het idee gewend en gaan ze met je mee denken en hulp aanbieden.
Althans dat was onze ervaring.

Wachten.

Nadat al onze papieren opgestuurd waren was er voorlopig erg weinig dat we nog konden doen.
We hadden te horen gekregen dat het waarschijnlijk een jaar tot ruim een jaar zou duren voordat het rond zou zijn en we de visa in handen zouden hebben.
Het enige dat nog moest gebeuren van onze kant was de medische keuring maar die was later in het hele proces gepland. Ook zou het nog zo kunnen zijn dat we voor een intervieuw opgeroepen zouden worden. Toen was de procedure dat er eerst bepaald zou worden of onze hele papierhandel en dus al onze "kwaliteiten" genoeg zouden zijn. En aan de hand van de uitslag daarvan zouden we eerst voor een intervieuw opgeroepen worden of gelijk voor de medische keuring.
De intervieuws worden voor sommige mensen nodig geacht vanwege aanvullende informatie die men van je wilt of dat er twijfel is over je "waarde" voor het land. ook als je ingevuld hebt dat je niet zo goed Engels spreekt heb je veel kans op een intervieuw. De intervieuws vinden ook plaats aan het eind van de hele procedure. Als je voor intervieuw gaat en/of keuring is het einde in zicht.
Zo ver was het nu nog niet voor ons.
We hadden wel ons huis laten taxeren voor ons financieel rapport maar we zouden voorlopig nog wachten met het te koop aan bieden. In die tijd was een huis verkopen niet zo'n probleem. Dachten we.

Omdat ik vol enthousiasme en optimistisch wilde blijven over onze op handen zijnde emigratie ben ik begonnen met een album, waarin ik alles opschreef en bijhield. Plaatjes erbij geplakt. Tekeningen van de kinderen. Emailtjes van vrienden uitgeprint en erbij....en alles wat met onze emigratie te maken had. Niet alleen gaf dat een mogelijkheid om m'n (emigratie)ei kwijt te kunnen maar die map is nu ook een heel leuk naslagwerk.

Het huiswerk.

Wat we gelijk moesten doen was papieren verzamelen. Een 'bewijs van goed gedrag' bijvoorbeeld. Die konden we bij de gemeente aanvragen. Uittreksels van geboorteregisters, huwelijkspapieren, diploma's, boekhoudkundige papieren en zo nog wat meer. De boekhoudkundige papieren waren vooral om bewijs te leveren dat we minimaal 250,000 dollar mee zouden nemen. Dat was toen het minimum aan geld wat je nodig had om te kunnen emigreren. Dat kun je uiteraard besteden aan een huis in Canada en dat is wat wij later ook hebben gedaan. Wij konden dat geld halen uit de overwaarde van ons eigen huis in Nederland, iets wat denk ik het geval is bij de meeste mensen die willen emigreren.

Toen alles was verzameld stuurden we het naar Buysse en daar werden alle papieren vertaald en opgestuurd naar de Canadese ambassade in Bonn.
Bij de ambassade wordt uiteindelijk bepaald of je de visa krijgt en dus of je mag emigreren naar Canada. Er wordt gewerkt met een puntensysteem, waarbij het geldbedrag dat je meeneemt een aantal punten waard is, je diploma's zijn punten waard, je gezondheid enzovoort.
Ik weet niet precies wat het aantal punten is dat je moet hebben maar alles wordt tegen elkaar afgewogen en wat minder in een bepaald gebied, bijvoorbeeld het geld, kan goed gemaakt worden door je vakkennis bijvoorbeeld.

Om een gezondheidsverklaring voor alle leden van het gezin te verkrijgen zouden we later naar een keuring gaan, daar zal ik een andere keer over vertellen. Wat ik nu wel even wil zeggen is dat het niet zo is dat je helemaal niets mag mankeren. André had een aantal jaren geleden kanker gehad en dat was uiteindelijk geen probleem. En ik heb later gehoord van een volwassene met epilepsie en een kind met autisme die ook gewoon een visum hebben gekregen. Het is dan dus wel zaak dat je op een ander vlak sterk uit de hoek komt met bijvoorbeeld hele goede diploma's of een beroep of vakkennis waar naar gevraagd wordt omdat er een tekort aan is in Canada. Gelukkig had André dat. Hij had jaren bij de K.L.M. gewerkt in de motoren afdeling als machine bankwerker en nu was hij eigen baas als bankwerker. Hij had in de tijd bij de K.L.M verschillende aanvullende diploma's gehaald en hij was van alle markten thuis betreffende metaal en techniek.
Ikzelf had een verpleegkundig diploma, iets wat minder indruk maakte omdat dat in Canada niet hetzelfde waard is. Ik zou als ik hier ook weer verpleegkundige zou willen worden, aanvullende papieren moeten halen. Toch werd ook mijn diploma meegenomen in het geheel.

Als je alles bij elkaar hebt en hebt opgestuurd kan het grote wachten beginnen.

De kinderen deelgenoot maken.

En dan zit je in de auto. Met je "huiswerk" in je handen. Met meer zekerheid dat het een goed idee is....ook de mensen die verstand hebben van emigreren geloven immers in je...Maar bijna onmiddelijk gaan de twijfels toeslaan. 'Is het echt een goed idee?'
Voordat we het de kinderen gingen vertellen moesten we dat echt heel erg zeker weten. Gelukkig was de rit naar huis vrij lang en konden we elkaar overtuigen dat het een prima idee was!
Toen de kinderen uit school kwamen hebben we ze verzameld en hebben we ze het verteld. Zij waren toen nog net 6, 8 en 10 jaar. En ze namen het heel goed op. Het is natuurlijk ook heel onwerkelijk en kinderen van die leeftijden staan meestal open voor nieuwe dingen. Bovendien zeiden we erbij dat er eerst nog heel veel moest gebeuren en dat het nog niet zeker was dat het zover zou komen.

En ja, we hebben het de kinderen 'verteld' en niet gevraagd of ze wilden! Mijn mening is dat je dat je kinderen niet aan kunt doen, die verantwoordelijkheid. Net zoals je andere beslissingen maakt als ouders voor je gezin vonden we dit ook vallen onder de dingen die je gewoon bepaalt als ouders. Dat neemt niet weg dat dat voor andere mensen misschien anders ligt en het hangt uiteraard ook af van de gezondheid, de aard en de leeftijden van je kinderen.

Maar wat het allemaal in zou gaan houden en wat het zou veranderen in hun leventjes ...daar hadden ze toch nog echt geen notie van. Trouwens, wij, hun ouders, ook niet!

De eerste actie.

De eerste, daadwerkelijke actie die we ondernomen hebben, na het denken en het nemen van het besluit, was een emigratieconsultant bellen. We hadden een advertentie in de krant zien staan van meneer Frans Buysse http://www.emigratie.nl/cmsweb/index.php en we besloten deze maar eens te bellen voor een afspraak. Misschien zijn er meer van deze bureaus, dat weet ik eigenlijk niet echt, want het bureau van Buysse heeft ons na dit eerste contact goed geholpen. (Maar ga voor jezelf even na of er meerdere zijn en maak daarin je eigen besluit.)
Je kunt er ook voor kiezen om zelf alles uit te zoeken en te regelen. Maar bedenk wel dat er een hoop bij komt kijken. Je hebt verschillende papieren en certificaten nodig en hier (bij zo'n bureau) weten ze precies wat je nodig hebt en hoe je daar aan kunt komen.
Bovendien begint je bezoekje met een oriëntatiegesprekje waarin de consultant met je overlegt en uitzoekt of je kans zult maken om een visum te krijgen en of in jouw geval een emigratie kans van slagen zult hebben. Je hebt namelijk een visum nodig voor ieder lid van je gezin dat meegaat.

Enfin, ons eerste bezoekje was voor ons heel spannend. Alsof het nu echt ging beginnen. En dat ging het ook natuurlijk. Er wordt van je verwacht dat je besluit of je doorgaat na dat eerste gesprek of dat je er toch maar van afziet. Wij waren heel optimistisch na het gesprek. We begrepen dat er wel heel veel bij zou gaan komen kijken en dat het best heel lang kon duren voordat we de visa in huis zouden hebben, maar er was bij de consultant wel positiviteit over onze kans van slagen.

Het besluit.

Het is al "heel" lang geleden maar ik weet nog precies hoe het voelde toen we tegen elkaar zeiden; "Laten we er voor gaan!" Heel onrealistisch eigenlijk...alsof het een toneelspel was waarin we terecht waren gekomen. Maar we waren er heel zeker in. Echt alsof er een knop om was...wij gingen emigreren.
Maar voordat we zover waren was er natuurlijk wel wat denkwerk aan te pas gekomen. Eerst is het een idee. En schud je het van je af. "Doe niet zo raar...." Maar dan komt die gedachte steeds meer op. En ga je denken; 'Anderen doen het toch ook?' 'Waarom wij niet?'
En dan ga je er eens voorzichtig over praten. In ons geval was het zo dat André, mijn wederhelft, gelijk 'Ja' zei. Hij had in het verleden, voordat wij samen waren, ook al eens een poging gedaan en dat was op niks uitgelopen. En hij dacht eigenlijk dat ik nooit zo'n stap zou willen zetten. Dus toen ik er over begon haakte hij gelijk in.

Wat was de reden?

We wonen nu al 9 jaar in Canada maar nog steeds vragen mensen naar de reden van onze emigratie. En ik sta altijd een beetje met m'n mond vol tanden. Want wat was eigenlijk de reden? Werk? Gedeeltelijk. De natuur? Ook belangrijk...maar niet de reden. Avontuur? Dat vooral denk ik. Toch is er niet echt een rationele verklaring te geven waarom. "Gewoon...zomaar" is geen goed antwoord maar toch voelt het af en toe wel zo. We bedachten het opeens, we gingen er aan werken, en voila...'plotseling' woon je al 9 jaar in een "ander land"!

Natuurlijk ging het niet zo gemakkelijk als ik hierboven beschrijf en ik zal daar in dit blog verder over uitweiden.