En ik zeg plotseling omdat het zo voelt soms. Het is nu langer dan een half jaar geleden en ook toen was het niet plotseling, Andre was ziek geworden, maar soms kijk ik om me heen en denk; Wat is er in vredesnaam gebeurd? Alsof ik ieder dag weer wakker word in een nachtmerrie.
Het leven gaat door maar het is zo anders.
Al je plannen, al je verwachtingen, opeens moet je alles bijstellen en verder gaan zonder die ene. Die ene waarmee je zoveel dromen deelde en ook hebt waargemaakt.
Emigreren was een droom toen en wat waren we blij dat onze fantasie werkelijkheid werd.
Wie denkt aan hoe fout dingen kunnen gaan? Eigenlijk denk ik dat iedereen wel weet dat dingen anders kunnen uitpakken dan verwacht en gehoopt, maar echt beseffen hoe het voelt als het echt fout gaat doe je pas wanneer het zover is.
En dan voelt het heel anders dan wanneer je er alleen maar even terloops aan denkt.
Het alleen zijn in een ander land, met het grootste deel van je familie in Nederland, is moeilijk.
Ik wil in de loop der tijd dit blog weer een beetje bij gaan houden om ook dit aspect van alles wat ik meemaak en heb meegemaakt, in Canada, te belichten.
Misschien heeft iemand er wat aan. Missien helpt het een beetje bij het orienteren.
En als laatste wil ik zeggen voor deze update; Toch had ik onze 15 jaar in Canada samen voor geen goud willen missen!
