Geld

Toen wij verhuisden van Nederland naar Canada, nu bijna 11 jaar geleden, namen we geld mee. Van ons huis dat we verkocht hadden daar. De huizen hier waren toen relatief heel veel goedkoper dus dat was gunstig. Ook het werk namen we mee en dus hadden we het eerste jaar niets te klagen. We hebben naast een huis toen ook een zwembad gekocht (en neergezet) en een campertje. Het leven was goed.
Toen stortte er een paar vliegtuigen neer in New York en veranderde er heel veel in de wereld.
Een gevolg voor ons was dat het werk dat Andre had meegenomen zomaar ineens was afgelopen. En we hadden net een gebouw gekocht. Een werkplaats om dat werk in te doen. Toen we later probeerden dat gebouw weer te verkopen bleek dat ook de real estate industrie was ingestort en het heeft meer dan 5 jaar geduurd voordat we die werkplaats hadden verkocht. En al die tijd moesten we wel de hypotheek betalen.
Wat ik wil vertellen; We hebben goeie tijden gekend maar ook slechtere tijden.
Wanneer je emigreert denk je niet zo gauw aan mindere tijden. Vol vertrouwen ga je er van uit dat je droomleven is aangebroken. Jaren geleden was het ook zo denk ik dat als je van aanpakken weet je het ver kon schoppen in Canada. Kwekers, boeren en aanverwanten 'boerden' meestal goed zoniet fantastisch. Hard werk werd gewaardeerd. En met een gewone baan of een goed boerenbedrijf kon succes niet uitblijven. Die tijd is voorbij. Anno 2011 is het niet vanzelfsprekend, ook niet in Canada, dat je kunt overleven met hard werken alleen. Het leven is duur. De belasting is hoog. En sommige mensen redden het zelfs niet met een volledige baan om een redelijk bestaan op te bouwen.
In de tijd van vandaag moet je inventief zijn en een leuk eigen bedrijfje beginnen of een wat beter betaalde baan zoeken om te overleven.

Het huis aan kant

Een typisch nederlandse uitdrukking; 'het huis aan kant hebben,' en ik ben er nooit echt goed in geweest. Tenminste, nooit echt naar mijn volle tevredenheid, ik vond mezelf nooit een ster in huishoudkunde, vooral als er onverwachts mensen binnen vielen. Als mijn schoonzuster plotseling op de stoep stond zag ik altijd heel goed dat er meer stof dan wenselijk op de vensterbanken lag en dat de ramen best een keertje extra gelapt hadden kunnen worden. O, zaligheid, wanneer je dan in Canada woont en je schoonzussen niet meer plotseling voor je neus (kunnen) staan. Nog beter, er staat de eerste tijd bijna niemand onverwacht voor je neus, want je kent niet veel mensen waar je nu woont. En later ken je er wel meer maar de meesten in Canada maken toch graag een afspraak is mijn ervaring.
Onlangs had ik dus weer een hele berg visite, uit Nederland, en dat is voor mij altijd de stok achter de deur om weer eens flink huis te houden. In mijn huis dus. En als je het een poosje (een jaar of zo......tja ik ga me maar een beetje schamen) hebt laten versloffen, is dat een hoop werk. Daar doe je wel een weekje over om alles weer een beetje op orde en schoon te hebben. Maar ik ben ijverig aan de gang gegaan dus ik hoefde me niet te schamen voor de visite. Maar voor ik het wist was de visite weer vertrokken en langzamerhand zie ik de sporen der versloffing weer opduiken. Er is weer stof. De was ligt weer, gekreukeld, op stapels waar het niet hoort, in plaats van netjes gestreken in de kast en de tafeltjes slibben weer vol met boeken en tijdschriften.
Kwam er maar weer visite zodat ik weer neiging tot schoonmaken krijg. Helaas blijft het de eerste tijd stil hier. Of zal ik daar maar gewoon lekker van gaan genieten? En lekker 'de boel de boel laten.' Ook zo'n oerhollandse uitdrukking.

25 jaar getrouwd

Afgelopen maand waren Andre en ik 25 jaar getrouwd.
We hadden een leuk feest gepland in de buurt. En ondanks dat ik uiteraard niet iedereen uit Nederland verwachtte te zien, hebben we toch alle mensen die we, als we in Nederland zouden zijn gebleven, uitgenodigd zouden hebben, nu ook een uitnodiging gestuurd. En er kwamen er een heleboel. Mijn moeder en bijna alle zwagers en neven en nichten waren erbij en al mijn broer(s) en zussen. En van Andre's kant waren er ook een stuk of wat. Verder waren er de vrienden die we hier hebben en zo hadden we een leuke club bij elkaar.
Uiteraard zijn we dankbaar voor de mooie dag met zoveel lieve dierbaren, maar toch wil ik even een andere, negatieve kant van dit alles benadrukken, voor heel eventjes maar, en dat is dat er ook veel mensen NIET waren. Je kunt uiteraard niet verwachten dat mensen zich voor jou in de kosten gaan steken. En soms kan het ook gewoon niet, vanwege het geld of de gezondheid.
En dus moet je als emigrant accepteren dat je cluppie op zo'n jubileum kleiner is dan je zou willen.
Ook merk je heel duidelijk op zo'n feest dat je, als je eerst een tijd van je leven in het ene werelddeel woont en daarna in een ander deel, ver weg, automatisch verschillende groepen mensen om je heen hebt. Die van voor de emigratie en die van na de emigratie. En vaak spreken ze ook nog verschillende talen, hoewel dat bij ons wel meeviel, bijna iedereen sprak nederlands, al was het maar een klein beetje.
Wanneer je emigreert gaan er heel veel deuren voor je open maar er gaan er dus ook een paar dicht. Altijd al je vrienden en familie bij jou op je gedenkmomenten en feestelijke bijeenkomsten, is zo'n deur die dicht gaat. Dat kan gewoon niet meer. Maar als emigrant leer je je ook heel goed aanpassen dus is dat ook weer iets waar je genoegen mee leert nemen. En geniet je van alles wat wel lukt en de manier waarop je weer extra verrast word, juist omdat je zo ver weg bent voor velen.
Wij hebben in elk geval genoten!