Nieuwe dokter

En dan moet je natuurlijk ook een nieuwe dokter zoeken. En een tandarts.
Gelukkig konden we terecht in het medisch centrum in Beamsville, hier vlakbij.
Er werd verwacht dat we voor een kennismakings (onder-) bezoek zouden komen.
De tandarts vond ik geen probleem, daar ga je toch ieder half jaar heen.
De huisarts echter....daar zat ik niet echt op te wachten. Mensen hier zijn gewoon om een jaarlijkse lichamelijke check-up te krijgen. In het kort genoemd their "Annual". Dat werd ons ook voorgesteld uiteraard. Ik moet bekennen dat wij daar niet echt aan mee hebben gedaan. In de afgelopen 10 jaar in Canada heb ik de dokter hooguit 5 keer gezien en dan alleen bij problemen. Die jaarlijkse visites zie ik niet zo zitten.
Maar de eerste keer zijn we natuurlijk braaf gegaan. Bloedonderzoek, urine onderzoek, lichamelijk onderzoek enzovoort. Zoals gewoonlijk was bij mij m'n bloeddruk weer hoog. Met het gevolg dat daar weer een punt van werd gemaakt en ik terug moest komen. Later was alles okay gelukkig!
André was natuurlijk een ander verhaal. Voor hem moesten we een specialist zoeken voor z'n controles. Hij was immers pas genezen van kanker. In de opvolgende jaren bleek hij steeds gezond en uiteindelijk hebben we na een jaar of 4 ook dat hoofdstuk afgesloten.

Anonimiteit

Vooral de eerste 4 weken toen de kinderen nog niet naar school gingen, voelde ons leven in Canada aan als een grote vakantie en we kenden bijna niemand.
In die tijd wanneer ik naar de winkel ging was ik behoorlijk anoniem. Mensen groetten vriendelijk maar niemand wist wie je was.
Op een bepaalde manier vond ik dat wel prettig. Niet dat ik geen vrienden of kennissen wilde maken maar het gaf een bepaald gevoel van plichteloosheid en zorgeloosheid.
Al die andere mensen waren druk met werk en verplichtingen, ík had het gevoel dat wij volkomen vrij waren om te doen en laten wat we wilden. Ook al waren we bezig met het huis inrichten en een werkplaats schoon maken en inrichten, het voelde zorgeloos.
Dat hield uiteraard op toen de kids naar school gingen. We maakten kennis met andere ouders en juffen en meesters, en de briefjes en formulieren begonnen ons huis binnen te komen. Het was uit met de vrijheid.
De eerste dag dat ik iemand die ik (her)kende, tegen kwam in de supermarkt, staat me levendig bij.
Leuk om kennissen te hebben maar op een bepaalde manier een eind van een tijdperk, het tijdperk(je) waarin we ons vrij van aardse zorgen en plichten voelden.