Naar de tandarts

Uiteraard is het in Nederland veranderd sinds onze emigratie in 2000 maar voor zover ik me kan herinneren werden de gewone controles, zeker voor de kinderen, toen in Nederland vergoed door het ziekenfonds. Klik hier; Nederland tandarts

Wat een tegenvaller toen wij in Canada kwamen en we begrepen dat hier in Ontario de tandarts niet in het ziekenfondspakket, ofwel de OHIP (Ontario Health Insurance Plan) zat;
OHIP en de tandarts

Vooral als eigen baas ben je de klos voor alle kosten en dat kan aardig oplopen. Wij hebben er nooit een verzekering voor genomen maar dat is dus een optie. Of een baan vinden met een benefit package, inclusief een dental plan.

Wat betreft de behandelingen bij de tandarts, er wordt heel snel een verdovingsspuit gehanteerd, vind ik. In Nederland zijn we gewend dapper verdoving af te slaan, vooral voor kleine gaatjes. Hier in Canada vraagt men vaak niet eens of je verdoving wilt, men gaat daar gewoon van uit. Je krijgt dan ook nog een slabbetje voor en een zonnebril op....muziekje op de achtergrond...en dan lig je daar "prinsheerlijk" achterover met je mond open.
De schok komt pas bij de eindafrekening!

De dierenarts

In Nederland hadden we ook een hond en katten (en cavia's en ander klein grut) dus uiteraard ben ik daar ook een vaste klant van de dierenarts geweest.
Toch kan ik me er weinig van herinneren behalve dat ik er niet graag naar toe ging en dat de praktijk waar ik met m'n beesten klant was weinig uitstraling had. Ik kan me geen assistente herinneren en de arts was een afstandelijke man die deed wat hij moest doen en dan presenteerde hij de rekening.
Hij noemde ook de vrouwelijke dieren 'hij!' 
Is dat typisch Nederlands, Fifi en Bella 'hij' te noemen wanneer je over ze spreekt?
Ik had er zelf ook moeite mee om 'zij' te zeggen als ik het over Tessa had.
In Nederland dan.
Want hoe anders is de dierenartspraktijk in Canada! Alle vrouwtjes dieren zijn 'she' al is het een rat of muis.
 Trouwens de eerste keer Tessa's 'Mommy' genoemd te worden in plaats van Tessa's 'Eigenaar' was wel even slikken als rasechte, nuchtere, Hollandse vrouw. Ik moest er een beetje van giechelen.
Maar alles went en ik vind het nu een voorname titel; ik ben Kyra's, Bandit's, Melvins en zelfs Volio's Mommy! Dat voelt tien keer beter dan hun 'Owner'! Want zeg nou zelf, een dier kun je nooit echt bezitten...als het erop aankomt doen ze gewoon wat henzelf uitkomt. Vooral katten!
Wat je wel kunt doen is ze lekker vertroetelen, zoals een echte moeder....Mommy... betaamt!
Conclusie; Ik heb maar ervaring met een enkele dierenarts in Nederland, bovendien is dat zeker 10 jaar geleden, dus kan ik niet echt een vergelijking maken. Maar wat ik wel kan zeggen is dat ik graag naar de dierenarts ga hier in Canada. Je wordt behandeld als de meest belangrijke gast van de dag en er is oprechte belangstelling. De assistentes en dierenartsen in Beamsville, waar wij heen gaan, zijn zonder uitzondering hele plezierige mensen. En ook al zien zij miljoenen katten en honden in hun praktijk, toch weten ze altijd wel iets leuks en liefs over jouw beest te vertellen! Dat vind ik knap.

Mijn kindjes;

Kyra

Bandit

Melvin

Volio

Naar het ziekenhuis.

In mijn herinnering waren de ziekenhuizen in Nederland tien keer moderner dan hier in Canada.
Natuurlijk niet elk ziekenhuis en ook hier is niet ieder ziekenhuis ouderwets maar bijna elke keer wanneer we dan weer eens een ziekenhuis van binnen zien waan ik me in de jaren 60.
Het interieur, de manier waarop het personeel met je omgaat, het gebrek aan duidelijke bewegwijzering, de hulmiddelen zoals de krukken die je hier ziet...
Afgelopen vrijdag en woensdag was ik in twee verschillende ziekenhuizen voor een gebroken vinger. In het eerste werd ik een beetje met desinteresse behandeld vond ik, in het tweede werd ik behandeld met de echte Canadese gastvrijheid en vriendelijkheid, die zo kenmerkend is hier in dit land. Heel prettig!
Zie mijn andere blog voor het hele verhaal.

Afspraken

Vaak wordt er geklaagd door de Nederlanders dat je met Canadezen 'geen afspraken kunt maken.'
Over het algemeen denk ik dat de gemiddelde Canadees hier ook wel makkelijker in is dan de gemiddelde Nederlander. Maar vlak de Nederlandse emigranten ook niet uit. We passen ons ook hier aan aan, ben ik bang.
Zelf probeer ik mij altijd aan mijn afspraken te houden en op tijd te komen maar om eerlijk te zijn, als ik wel eens ergens te laat voor ben, wijt ik dat ook heel makkelijk aan de cultuur die mij omringt. Wat zij kunnen kan ik ook. Toch, als echte Nederlander, gebeurt dat maar zelden. (uiteraard ;-) )

Wat ik niet uit kan staan is wanneer ze beloven terug te bellen en ze doen het niet. Zeg tegen mij dat je vanochtend terug belt en ik zit de hele ochtend (en middag als het moet) te wachten. Vooral wanneer het voor mezelf belangrijk is. Ik ga niet naar buiten, zelfs niet even de hond uitlaten, ik ga niet stofzuigen vanwege het lawaai en m'n aandacht is gericht op de telefoon en de reden waarom ik gebeld moet worden.
Zo ook vandaag, nu ik wacht op een telefoontje voor een afspraak met een chirurg, zie mijn posting op m'n andere blog over m'n gebroken vinger

Was dat in Nederland nou anders? Ik weet het niet echt meer zo goed.
In elk geval hier in Canada lijkt het wel altijd zo te moeten gaan. Ze bellen nooit op het tijdstip dat ze zouden bellen, en vaak moet je zelf (weer) aan de bel trekken anders gebeurt er gewoon niks.

Andere kant van die houding; Het is ook wel lekker relaxed. Gebeurt het vandaag niet dan gebeurt het morgen wel. Zit ik vandaag alleen even niet op te wachten.

                              Rustgevend fotootje voor mezelf.