Spijt

Als ik moet zeggen welke vraag mij het meest gesteld is in de afgelopen tien jaar, dan is het na de 'waarom' en 'waarom hier' vraag, de vraag 'of we ooit spijt gehad hebben van onze emigratie.'
En net als ik het moeilijk vind om de 'waarom vraag' te beantwoorden; "Waarom?"  "Nou gewoon daarom. Daar hadden we plotseling gewoon zin in."  "En waarom hier?" "Nou dit kwam op ons pad. Daarom."
(Er zijn ook wat praktische redenen die je in het begin van dit blog kunt vinden maar ik heb het nu over het gevoel))
De 'spijt vraag' is ook een tricky vraag.
Spijt heb ik er niet van dat we het in elk geval hebben geprobeerd. Hoewel je een tienjarig verblijf niet meer met 'proberen' kunt aanduiden. Ik geloof  in het gezegde dat je geen spijt hebt over de dingen die je hebt gedaan maar wel over de dingen die je niet hebt gedaan omdat je het niet aandurfde, om wat voor reden dan ook. Wij hebben het gedaan. Dat emigreren waar we van droomden. En ik hoef dus geen spijt te hebben. En eerlijk waar, dat heb ik ook niet. Nooit gehad ook.
Altijd heb ik beseft dat ook in Nederland het leven niet altijd over rozen gaat, dus bij de eerste de beste moeilijkheid ben ik niet meteen gaan denken dat ik beter in Nederland had kunnen blijven. Wat dat betreft zijn wij heel realistisch van aard.
En de emigratie heeft ons zoveel nieuwe dingen gebracht die we anders nooit hadden ondervonden.
We hebben zoveel meegemaakt, gezien, geleerd.....dingen die ik niet had willen missen.
Maar nu zijn we al tien jaar hier en heeft het leven (al lang) weer 'normale' vormen aangenomen.
We zijn zodanig gewend aan ons land, onze woonomgeving, de cultuur, de taal....dat het avontuur wel weg is. En soms kijk ik stiekem om me heen voor de volgende kick. En dan besef ik dat ik dat uit iets anders moet halen want wij gaan niet weer emigreren. En dan denk ik gelijk dat ik dat toen ook had kunnen doen.
We hadden kunnen reizen, nieuwe dingen zien, nieuwe mensen spreken....Nieuwe uitdagingen zonder onze familieleden achter te laten.
Maar tegelijkertijd is dit wat het is. Ik denk ook dat dingen gaan zoals ze voorbestemd zijn. Dus is het goed zo.
Maar na de vraag of we spijt hebben zou de volgende vraag kunnen zijn; 'Zou je het iedereen aanraden om te emigreren?'  En dan moet ik toch zeggen; "Nee. Zeker niet als je ongelukkig bent waar je bent."
Als vlucht gaat het nooit werken. Je neemt jezelf mee. Wel als je het als een groot avontuur ziet. Maar hou elke mogelijkheid open om je te bedenken. De consequenties zijn groot als je een fout begaat met een emigratie. Het kost een hoop geld. Je laat een hoop achter. En je kunt niet zomaar terug als je niet nog meer geld achter de hand hebt.
Geen spijt dus, maar na tien jaar wel een een groot besef dat het geluk niet zit in de plek waar je woont, en de mensen om je heen. Het geluk zit in jezelf.

Dikker

In Holland was ik een echte, gezonde, Hollandse meid die 'altijd op de fiets zat!'
Door weer en wind, kinderen naar school brengen en weer ophalen. Eerst één voorop. Daarna één voorop en eentje achterop. En later weer met de oudste naast me op een eigen fietsje en nummer twee en drie voor- en achterop bij mij. Ik heb wat afgefietst naar school. Vier keer per dag, want tussen de middag was het thuis eten en daarna moesten ze natuurlijk weer terug gebracht.
Verder deed ik ook de boodschappen op de fiets. Met twee fietstassen aan de bagagedrager en soms ook nog een mand voorop. De winkel was dichtbij, dat wel, maar toch, ik kreeg aardig wat beweging.
Vaak ging ik dan ook nog op de fiets naar verjaardagen en wat dies meer zei.
Dat alles stopte in de zomer van 2000. Toen wij emigreerden.
Ik zal niet zeggen dat je in Canada niet kunt fietsen maar eigenlijk zie je ze hier niet, die moeders met kinderen voor-en achterop.
De fietsers die ik zie zijn recreatiefietsers. Wielrenners met name.
Wij wonen heuvelop van de dorpen waar de winkels zijn, de supermarkten waar ik nu met de auto naar toe ga. Met de auto duurt het 10 minuten om er te komen. Met de fiets zal dat toch zeker 20 minuten of nog langer zijn. En terug is het bijna niet te doen, want dat is natuurlijk de heuvel weer op.
En de kinderen worden natuurlijk met de bus opgehaald voor school. Dus ook die fietsten niet meer die eerste jaren. Ik was erg blij dat er op de lagere school dagelijks gegymd werd, zodat ze in elk geval hun beweging kregen.
Maar voor mezelf was er dus een consequentie waar ik niet echt blij mee was; Ik werd langzaam dikker. Ook al ben je de hele dag bezig en moe als de dag om is, je moet echt wel iedere dag zeker een half uurtje goed bewegen wil je je conditie op peil houden en je gewicht in de hand. En dat deed ik dus niet meer.
Na een aantal jaar besloot ik dat ik niet steeds dikker wilde worden en ben ik op zoek gegaan naar een trainingsprogramma. In de bibliotheek vond ik een boek waar oefeningen met gewichten stonden. En dus heb ik een paar gewichten gekocht en ben aan de gang gegaan. Ik ontwikkelde een bepaalde routine en iedere paar dagen moest ik eraan geloven van mezelf. En langzaam gingen de (meeste) overtollige pondjes er weer af. Wat een opluchting!