Over Nederlander-schap en het middelpunt van de wereld

"Angeliek, luister.... jij bent niet het middelpunt van de wereld!" zegt ze, terwijl ik denkbeeldig stof loop af te nemen. Ze wil dat ik iedere drie dagen afstof dus het stof had nog geen geen kans gehad om te vallen.
Eigenlijk zegt ze, in het engels dus "Engelieek, you are not the center of the universe!"
Universe klinkt groter dan wereld, vind ik, dus kun je nagaan!
Aanleiding voor deze verklaring over waar zij vindt dat mijn plaats 'niet' is, is een woordenwisseling over mijn nationaliteit.
Ze heeft hulp nodig bij van alles en nog wat. En ik help haar.
Tijdens het stoffen, althans ik stof, zij kijkt toe, zijn we "gezellig"over haar uitstapje van een paar dagen geleden naa de V.S. aan het keuvelen en de daarbij onontkoombare douane-doorgang .
Dat laatste een onderwerp dat na aan mijn hart ligt, vanwege de vervelende ervaringen opgedaan door als Nederlander de grens over te moeten, en die begin ik dan ook aan haar te vertellen.
En dat lijkt haar in het verkeerde keelgat te schieten.
Zij vindt dat ik met mijn Nederlandse nationaliteit "scherm" en dat ik net even te trots ben op mijn Nederlander-zijn.
Maar ja, Nederlanders zijn ook botte boeren, dat weet toch iedereen, dus ik praat gewoon lekker door.
"Ze zijn zo onbeleefd en behandelen iedere onschuldige burger als een halve crimineel" en zo ratel ik door over de douanebeambten. En zij is het niet met me eens.  Dat heb ik plotseling door en ik probeer mijn uitlatingen te matigen.
Maar dat ik alleen maar bedoel dat ik als niet-Canadees minder gastvrij over de grens wordt onthaald dan de wel-Canadesen doet er niet toe.
Ze zegt; "Iedere keer zeg je dat je Dutch bent" en daarna dus het feit dat ik 'niet het middelpunt ben......' Alsof dat één en het zelfde ding is; Nederlander en het middelpunt van de wereld?!
Eigenlijk wil ik zeggen, over dat middelpunt dus; 'Maar dat ziet u toch echt verkeerd, lady, want ik ben dus wel het middelpunt. Het middelpunt van mijn wereld. Alles wat ik ervaar en zie en beleef draait allemaal om mij. Gezien vanuit mijn oogpunt en ervaren door mijn persoon.
Maar ik zeg het niet. Deze discussie ga ik niet aan.
Zij luistert natuurlijk ook naar wat ik vind over dingen maar wanneer ze het niet met me eens is krijg ik er dus van langs. Ze laat me op zulke momenten duidelijk merken dat ik in haar ogen helemaal fout ben.
En dat ben ik best wel vaak.
Zoals die keer toen ik voorzichtig opmerkte dat in mijn ogen iedere drie dagen afstoffen niet nodig is. 'Dus bij jou in huis ligt het stof duimendik voordat je eens een keer gaat afstoffen?' overdreef ze. Je moest eens weten, dacht ik, je hebt nog gelijk ook. Soms hoor, niet altijd!
Of toen ik vroeg of die deken die net drie dagen op haar bed lag nu al in de was moest? 'Ja, deed ik dat dan niet, m'n dekens wassen?'  Tja euh..nee?!
En zo zijn er diverse dingen die ik loop te doen en die ik tegenkom waarbij ik mezelf afvraag 'waarom eigenlijk.'
Over de luchtverfrissers, met onnatuurkijke rotgeurtjes, die in ieder vertrek staan en die automatisch psjjt doen in je gezicht wanneer je langsloopt heb ik het nog niet gehad maar dat staat nog op het programma. Misschien wil ze me dan wel niet meer in haar huis hebben.
Natuurlijk help ik haar ook met douchen en het bed op te maken. En o.a. ook het eten voorbereiden en koken. Zinnige klusjes waar ik geen klachten over heb en geen klachten over krijg. Maar al het andere...mmm...ik denk zomaar dat ik niet meer zo lang bij haar over de vloer zal komen om te helpen.
In mijn wereld past niet echt zinloos afstoffen en denkbeeldige rommel opruimen.
En als middelpunt bepaal ik uiteraard wat ik daarin toelaat en wat niet.
Net als zij!