Vooral de eerste 4 weken toen de kinderen nog niet naar school gingen, voelde ons leven in Canada aan als een grote vakantie en we kenden bijna niemand.
In die tijd wanneer ik naar de winkel ging was ik behoorlijk anoniem. Mensen groetten vriendelijk maar niemand wist wie je was.
Op een bepaalde manier vond ik dat wel prettig. Niet dat ik geen vrienden of kennissen wilde maken maar het gaf een bepaald gevoel van plichteloosheid en zorgeloosheid.
Al die andere mensen waren druk met werk en verplichtingen, ík had het gevoel dat wij volkomen vrij waren om te doen en laten wat we wilden. Ook al waren we bezig met het huis inrichten en een werkplaats schoon maken en inrichten, het voelde zorgeloos.
Dat hield uiteraard op toen de kids naar school gingen. We maakten kennis met andere ouders en juffen en meesters, en de briefjes en formulieren begonnen ons huis binnen te komen. Het was uit met de vrijheid.
De eerste dag dat ik iemand die ik (her)kende, tegen kwam in de supermarkt, staat me levendig bij.
Leuk om kennissen te hebben maar op een bepaalde manier een eind van een tijdperk, het tijdperk(je) waarin we ons vrij van aardse zorgen en plichten voelden.
2 comments:
Weet je wat dat is, Angelieke .. ? Een onvervalst vakantiegevoel ! Jammer dat je dat toch kwijt raakt als het "normale" leven weer begint. Moet je toch weer op vakantie ;-)
Ja, nu voelt een reisje naar Nederland zo. Niet hoeven koken, even geen rekeningen betalen.....
Heerlijk!
Post a Comment