De reis

Het vliegtuig ging pas s'middags dus we hoefden niet voor dag en dauw op. We konden rustig ontbijten met z'n allen en om half 11 kwamen Rob en Greet, André's broer en z'n vrouw, met hun wat grotere auto om ons te helpen naar het vliegveld te brengen. We hadden in totaal 9 koffers en Tessa in de reisbench en nog wat kleinere tassen die als handbagage mee zouden gaan. Voor 5 personen zou dat moeten kunnen.
Op Schiphol kwamen ook de andere naaste familileden om afscheid te nemen.
Alleen één zus van mij met haar gezin was er niet want zij waren op vakantie. We hadden eerder op de dag wel met haar gebeld.
Met z'n allen hebben we gezellig koffie gedronken op Schiphol.
En toen kwam het moment van afscheid nemen. Mijn moeder huilde, André's moeder huilde, diverse nichtjes van de kinderen huilden.....anderen deden hun best om zich groot te houden....En wij? Wij waren waarschijnlijk te opgewonden om heel erg verdrietig te zijn.
Het was een beetje een opluchting om eindelijk door die deur te stappen en na het laatste zwaaien gewoon met z'n vijfen te zijn.
Op naar het nieuwe leven!
Eerst moesten we natuurlijk weer wachten voordat we het vliegtuig in mochten. En we hadden ook nog 3 kwartier vertraging!
Toen we eindelijk op onze plek zaten en het vliegtuig begon te rijden hebben we nog gezwaaid naar wat mensen op het uitkijkterras buiten. We konden niet zien wie het waren omdat het te ver weg was maar later hoorden we dat mijn moeder en broer met z'n vriendin daar op dat moment hadden gestaan.

En toen was het 'Dag Nederland...tot ooit!'

De reis ging prima. Het was voor de kinderen, 12, 10 en 8 jaar oud, een hele zit. Ze zaten voor het eerst in hun leven in een vliegtuig en dan gelijk zo'n lange reis!
In Toronto aangekomen moesten we via 'Immigration' omdat de kinderen nog moesten "landen". En ook de hond ophalen kon daar. Verder geen problemen bij de douane.
We werden opgehaald door een werknemer van onze kennis in Ontario en die bracht ons naar ons huis.

Het was inmiddels avond geworden en met het tijdsverschil van 6 uur waren we het inmiddels behoorlijk zat!
De vorige eigenaars van het huis zouden nog een paar dagen in ons huis verblijven, voordat zij naar Duitsland terug gingen emigreren, dus konden we niet gelijk in het huis.
Wel konden we in het gastenverblijf wat er ook bij hoorde. Daar stond alleen niets in.
En omdat de container er nog niet was en we dus geen bedden hadden moesten we op de grond slapen.
We hadden één luchtbed en twee slaapzakken mee genomen in het vliegtuig, die hadden we nog gevonden bij het bijeen rapen van de "laatste" spullen, en daar moesten we het mee doen.
Vanwege de hond konden we niet naar een motel, anders hadden we dat wel gedaan.
Tessa, de hond was trouwens totaal ontregeld uit het vliegtuig gekomen. Ze had onderweg naar de auto zelfs een toevalletje gekregen, zo beroerd voelde zij zich na al die uren in het laadruim.
Maar nu begon ze weer een beetje op te knappen.
Behalve dat we moe waren hadden we ook allemaal honger. Dus gingen we even snel naar McDonalds in het dorp.
Terug in het gastenhuisje keken we vertwijfeld naar de vloer en de twee slaapzakken en het ene luchtbed...dat werd loten! Bart, onze zoon had het geluk dat hij het luchtbed trof en de rest ging op de slaapzakken liggen. We hadden ook nog twee kussens en verder met grote handdoeken en truien en dikke sokken maakten we het ons zo comfortabel mogelijk.
Om half 10 plaatselijke tijd gingen we slapen. In Nederland was het inmiddels half 4 s'nachts. De tijd waarin onze lichamen nog leefden.
Wat waren we moe!