Het is al "heel" lang geleden maar ik weet nog precies hoe het voelde toen we tegen elkaar zeiden; "Laten we er voor gaan!" Heel onrealistisch eigenlijk...alsof het een toneelspel was waarin we terecht waren gekomen. Maar we waren er heel zeker in. Echt alsof er een knop om was...wij gingen emigreren.
Maar voordat we zover waren was er natuurlijk wel wat denkwerk aan te pas gekomen. Eerst is het een idee. En schud je het van je af. "Doe niet zo raar...." Maar dan komt die gedachte steeds meer op. En ga je denken; 'Anderen doen het toch ook?' 'Waarom wij niet?'
En dan ga je er eens voorzichtig over praten. In ons geval was het zo dat André, mijn wederhelft, gelijk 'Ja' zei. Hij had in het verleden, voordat wij samen waren, ook al eens een poging gedaan en dat was op niks uitgelopen. En hij dacht eigenlijk dat ik nooit zo'n stap zou willen zetten. Dus toen ik er over begon haakte hij gelijk in.
No comments:
Post a Comment