Wachten.

Nadat al onze papieren opgestuurd waren was er voorlopig erg weinig dat we nog konden doen.
We hadden te horen gekregen dat het waarschijnlijk een jaar tot ruim een jaar zou duren voordat het rond zou zijn en we de visa in handen zouden hebben.
Het enige dat nog moest gebeuren van onze kant was de medische keuring maar die was later in het hele proces gepland. Ook zou het nog zo kunnen zijn dat we voor een intervieuw opgeroepen zouden worden. Toen was de procedure dat er eerst bepaald zou worden of onze hele papierhandel en dus al onze "kwaliteiten" genoeg zouden zijn. En aan de hand van de uitslag daarvan zouden we eerst voor een intervieuw opgeroepen worden of gelijk voor de medische keuring.
De intervieuws worden voor sommige mensen nodig geacht vanwege aanvullende informatie die men van je wilt of dat er twijfel is over je "waarde" voor het land. ook als je ingevuld hebt dat je niet zo goed Engels spreekt heb je veel kans op een intervieuw. De intervieuws vinden ook plaats aan het eind van de hele procedure. Als je voor intervieuw gaat en/of keuring is het einde in zicht.
Zo ver was het nu nog niet voor ons.
We hadden wel ons huis laten taxeren voor ons financieel rapport maar we zouden voorlopig nog wachten met het te koop aan bieden. In die tijd was een huis verkopen niet zo'n probleem. Dachten we.

Omdat ik vol enthousiasme en optimistisch wilde blijven over onze op handen zijnde emigratie ben ik begonnen met een album, waarin ik alles opschreef en bijhield. Plaatjes erbij geplakt. Tekeningen van de kinderen. Emailtjes van vrienden uitgeprint en erbij....en alles wat met onze emigratie te maken had. Niet alleen gaf dat een mogelijkheid om m'n (emigratie)ei kwijt te kunnen maar die map is nu ook een heel leuk naslagwerk.