De kinderen deelgenoot maken.

En dan zit je in de auto. Met je "huiswerk" in je handen. Met meer zekerheid dat het een goed idee is....ook de mensen die verstand hebben van emigreren geloven immers in je...Maar bijna onmiddelijk gaan de twijfels toeslaan. 'Is het echt een goed idee?'
Voordat we het de kinderen gingen vertellen moesten we dat echt heel erg zeker weten. Gelukkig was de rit naar huis vrij lang en konden we elkaar overtuigen dat het een prima idee was!
Toen de kinderen uit school kwamen hebben we ze verzameld en hebben we ze het verteld. Zij waren toen nog net 6, 8 en 10 jaar. En ze namen het heel goed op. Het is natuurlijk ook heel onwerkelijk en kinderen van die leeftijden staan meestal open voor nieuwe dingen. Bovendien zeiden we erbij dat er eerst nog heel veel moest gebeuren en dat het nog niet zeker was dat het zover zou komen.

En ja, we hebben het de kinderen 'verteld' en niet gevraagd of ze wilden! Mijn mening is dat je dat je kinderen niet aan kunt doen, die verantwoordelijkheid. Net zoals je andere beslissingen maakt als ouders voor je gezin vonden we dit ook vallen onder de dingen die je gewoon bepaalt als ouders. Dat neemt niet weg dat dat voor andere mensen misschien anders ligt en het hangt uiteraard ook af van de gezondheid, de aard en de leeftijden van je kinderen.

Maar wat het allemaal in zou gaan houden en wat het zou veranderen in hun leventjes ...daar hadden ze toch nog echt geen notie van. Trouwens, wij, hun ouders, ook niet!