En toen werd André ziek. Heel erg ziek!
Hij had kanker en moest chemokuren ondergaan en een zware buikoperatie.
Voor maanden was onze emigratie totaal naar de achtergrond geschoven. Bovendien was er ook een hele grote kans dat de emigratie helemaal niet door zou gaan. Je zou zeggen dat dat je niet meer interesseert als je man zo ziek is maar zo werkt dat dus niet! Ik herinner me grote zorgen en inderdaad de gezondheid van André als het belangrijkste in ons leven in die tijd, maar toch was er ook verdriet en zorgen over onze op handen zijnde emigratie. Ik dacht heel vaak; "Wat als het nou toch niet doorgaat?" Dat vond ik best wel heel moeilijk! Heel lang waren we er al mee bezig en we zagen er zo naar uit, zou dit dan alles in de war schoppen? Het is moeilijk om daar mee om te gaan, met zulke gemengde gevoelens.
Bovendien wordt er al gauw gezegd door omstanders; "Nou, die emigratie gaat nu niet door, zeker?"
En wij zeiden dan steeds "Nou, als het aan ons ligt gaan we toch echt!" "Als we de visa hebben en André is weer gezond, dan gaan we gewoon verder met voorbereiden!"
Maar dat laatste was lange tijd geen sprake van uiteraard. Een hele reeks van chemokuren gaat je niet in de kouwe kleren zitten. André, hoewel hij tussendoor probeerde gewoon te werken in z'n bedrijf, werd steeds zwakker. Toen we dan uiteindelijk de visa kregen, in december, ongeveer 2 maanden na de medische keuringen, waren we gematigd blij! Blij omdat we dat in elk geval bereikt hadden! Maar nu was de ziekte van André een grote dwarsligger natuurlijk! En hij was zodanig ziek dat de specialist tegen hem had gezegd dat 'hij deze keer weinig kans maakte om het te overleven' (vond ik een heel vreemde en verkeerde uitspraak trouwens!).
Maar André was vol goede moed en vastbesloten om zijn plannen waar te maken en te gaan verhuizen naar Canada! En tot op de dag van vandaag zijn we ervan overtuigd dat dat hem heeft gered!
De operatie was het laatste van het behandelplan en viel erg tegen. Er werd een hele grote snede gemaakt, schuin en dwars over z'n maag en buik. Hij heeft daar ontzettend veel pijn van gehad. En moeite om er weer bovenop te komen. Maar de uitslag van de biopties van de overgebleven weefsels was fantastisch! Alles was kankercelvrij! André belde me op, gelijk nadat de arts hem dit had verteld, vanuit z'n ziekenhuisbed; "We kunnen naar Canada!"
We hebben in die tijd van behandelingen en zorgen heel veel steun gehad van onze familie. En dat hadden we hard nodig. Want André was ziek en ik was doodmoe! Doodmoe van alle emoties en de drukte die het met zich meebracht.
Daarbij was het ook nog zo dat onze oudste dochter, mochten we toch in Nederland blijven, het volgende jaar naar de middelbare school zou gaan. En dus moesten we ons oriënteren. Dat betekende naar open avonden gaan die er juist in die tijd werden georganiseerd. Ik herinner me dat ik me, met onze dochter, daar naar toe sleepte en nauwelijks m'n ogen(en oren) open kon houden van vermoeidheid. Ja, dat waren zware tijden!
Maar uiteindelijk is het toch allemaal goed gekomen. André kon, toen we dan toch naar Canada vertrokken waren, ter plaatse terecht voor controles in het ziekenhuis en na vijf jaar werd hij volkomen gezond verklaard!
4 comments:
Hoi,
Ik vroeg me al af of je dit verhaal er ook op zou zetten....... maar dat heb je dus toch gedaan. En wij hebben het inderdaad ook allemaal zo ervaren dat het vooruitzicht van het toch naar Canada emigreren André de moed en de vechtlust heeft gegeven om hier doorheen te komen. Want hij moest en hij zou erheen .. ! Petje af hoor, nog steeds, en voor jou ook natuurlijk want laten we even niet vergeten wat het jou allemaal heeft gekost. Zeker in het licht van onze voorgaande ervaringen met deze ziekte.
En het fijne is dat jullie inderdaad al weer 9 jaar daar wonen en dat het met André en jullie allemaal hartstikke goed gaat. Zie je wel dat jullie gelijk hadden ....... ;-)
Groet,
Je zussie uit Neck
Dankjewel voor je positieve reactie! Zussie!
Groetjes terug!
Angelieke, het moment dat je ontdekte dat je man zo ziek was, dat moet vreselijk geweest zijn! Gelukkig hebben jullie de moed er in weten te houden, en heeft hij zich er door gevochten!
Weet je dat ik daar soms ook bang voor ben, dat zo'n enge ziekte plots nog roet in het eten komt gooien?
Ik vind het positief dat je dit verhaal ook op je blog hebt geplaatst. Tenslotte maakt het wel een wezenlijk deel uit van jullie leven. En anderzijds kan het mensen die ooit in een soortgelijke situatie zitten de moed geven om keihard te vechten, zodat het ook hen gaat lukken om hun droom waar te maken.
Elke
Dankje, Elke!
Ik wil je niet verontrusten, daarom zeg ik dit niet, maar ik heb inmiddels meerdere van dit soort verhalen gehoord. Zoals dat van ons. Ik dacht dat wij een unieke situatie hadden maar het komt meer voor. Ik heb wel eens een beeldspraak gehoord zoiets als; Als je gewoon lekker je leventje leeft en dus op een rustige manier voort gaat, als er dan iets gebeurt is het vaak wel te overzien. Net zoals een auto die rijdt met 30 km per uur die een botsing krijgt..dat komt (meestal) niet zo hard aan! Maar wanneer je in een stroomversnelling terecht komt- veel mensen beschrijven hun emigratieproces als een rit in een achtbaan, zoveel als er bij komt kijken en de emoties die het met zich meebrengt- dan komen onverwachte gebeurtenissen vaak veel harder aan. En het lijkt wel alsof er ook ernstigere dingen gebeuren. Te vergelijken dus met rijden met een snelheid van 130 km per uur. Niet alleen heb je veel eerder kans op een ongeluk...het komt ook nog eens veel harder aan!
Het is echter een kwestie van volhouden en aan je doel vasthouden! Wij hebben het bewezen dat het mogelijk is om zoiets te boven te komen, ook als je bezig bent met emigreren!
Post a Comment